Icefield Parkway Jasper - Banff

Onze helikopter piloot zei het al in de ochtend. “Er woedt een bos brandje richting Banff. Daar gaan jullie vast wel wat van zien” Nou dat bleek. Oh laat ik maar bij het begin beginnen 😉

We checken met pijn in ons hart vroeg uit bij Tekarra lodge. Wat een locatie. Ik wil zeker nog eens terug. ‘s Morgens in alle vroegte rijden we richting Hinton. We hebben daar een afspraak met Jim. Hij gaat ons in een helikopter door enkele van de pieken van de Rockies vliegen. Wat een belevenis!! Timo zit shotgun 😉 en Marijn, Dennis en ik zitten daar achter. We vliegen heel mooi hoog en het is erg helder. Behalve richting Banff. Daar hangt rook. Dus vliegen we wat meer de andere kant op. Eerst over de toppen maar op de weg terug ertussendoor. Het is een geweldig gezicht en we genieten allemaal met volle teugen. Beneden gaan we nog even op de foto voor de helikopter en vertrekken we weer.

Eerst terug richting Jasper. Bij Jasper zien we 2 Elk op de weg staan. Wat zijn die dieren groot! Met mijn 24mm lens krijg ik ze er maar net op.

Dan draaien we de Icefield Parkway op. Het staat bekend als één van de mooiste wegen ter wereld en ik moet zeggen. Dat is waar. De oei’s en aahh’s gaan regelmatig door de auto. We stoppen bij een waterval. Daar maken we een wandelingetje. Er staat een ranger met enkele dierenhuiden en ze staat van alles te vertellen over de dieren die leven in de Rockies. Het is erg leuk om de dierenhuiden zo te zien en te voelen. Daarna lopen we door naar de waterval. Ook deze is weer prachtig.

Dan zien we auto’s langs de weg staan en stilstaande auto’s, dat betekent dieren! En inderdaad daar loopt een beer. Een hele mooie bruinkleurige zwarte beer. Ik krijg hem net op de foto want alle auto’s verdringen zich er omheen. Ach… iedereen wil natuurlijk een plaatje en wij hebben hem in ieder geval gezien. Een prachtig dier.

Volgende stop is de de Athabasca gletsjer. Je kunt daarvandaan met een bus naar de Glacier skywalk. Dat is een soort groot plateau dat ze aan de berg vast hebben gemaakt. Er zitten glazen vloeren in. Maar wij besluiten dat niet te doen. Dennis heeft hoogtevrees en we hebben eigenlijk al ons geld in de ochtend al uitgegeven aan de helikopter vlucht (voor alle familie, als we terug zijn eten we iedere avond bij één van jullie hoor :)). Dus wandelen we naar de gletsjer toe. Sinds 3 jaar mag je er niet meer op. Alleen met een gids of met speciale voertuigen (ook dat kost veel). De reden is dat er in korte tijd 2 kinderen door de sneeuwlaag heen waren gezakt en ze het beide niet overleefde. Terechte beslissing natuurlijk. Hoewel ik mij afvraag of het financiële aspect ook niet zwaar mee weegt. Maar goed. Het is een pittige klim omhoog. Zeker omdat we ons op 2100 meter bevinden. Mijn longen krijgen wat lucht te kort en ik krijg onmiddellijk hoofdpijn maar het was wel erg mooi om te zien. Hoe vaak en je nou zo dicht bij een gletsjer. Het is wel confronterend om te zien hoe snel het ijs zich terugtrekt de laatste jaren. De ruimte tussen de bordjes wordt steeds groter. In zo’n 100 jaar zal deze gletsjer verdwenen zijn is de voorspelling.

We rijden verder langs de de af en toe adembenemende uitzichten en dan zien we de rook steeds dikker worden en als we de bocht om komen schrikken we ons een hoedje. Dit is geen small forest fire, er staat een gebied van enkele honderden hectare in de fik. We besluiten meteen te stoppen bij het tankstation om eerst de situatie in te gaan schatten. We moeten er doorheen namelijk.

Bij het tankstation spreken we één van de medewerkers. Ze wonen er ook voor het seizoen en hij vertelt ons dat ze alles klaar hebben gezet voor evacuatie. De wind is nu nog, voor hun, de goede kant op maar dat kan elk moment veranderen. Er zijn 2 tankstations langs de Icefield Parkway (318 km) en juist hier, bij deze, woedt één van de grootste branden van de afgelopen jaren. Zijn verwachting was dat niet alleen highway 11 maar ook de Icefield parkway afgesloten gaat worden. Het vuur zit namelijk op 300 meter van de weg. Slik…. Op onze vraag of we er wel langs kunnen zegt hij dat dat geen probleem is. For now. We besluiten het te doen. Terug is eigenlijk ook geen optie. We zijn al ver over de helft en als het echt gevaarlijk zou zijn houden ze ons vast wel tegen. We draaien de weg weer op, wachten even voor een langslopende zwarte beer en draaien richting het vuur. We zien de vlammen meters omhoog slaan. Het is eng en echt heel erg dichtbij. Het is absoluut verboden om te stoppen dus maak ik snel een foto vanuit de auto.

De komende 20 km zijn alle stopplaatsen afgesloten. Je mag door maar moet wel blijven rijden. De stank is verschrikkelijk maar we zien verder geen vlammen meer. Wel veel parkwachten die alles in de gaten houden. Hiken is in een gebied van 50km rond de brand ten strengste verboden. Afijn ze zullen dus wel weten wat ze doen maar wij zijn blij dat we er langs zijn.

Daarna stoppen we nog bij Bow lake. Maar alles hangt in een soort mist van rook en stank.

Het maakt de foto’s er niet mooier op en we zijn ook al aan het begin van de avond. We besluiten om maar gewoon door te rijden naar ons slaap adres. We zijn moe en kunnen altijd terug rijden. We blijven 3 nachten in Banff dus we hebben wel wat tijd.

We zijn nu in Johnston Canyon en hebben hier een heel erg leuk klein huisje vlak naast de canyon. We hebben hier gisteren snel wat gegeten en zijn toen meteen naar bed gegaan. We waren uitgeput. Nu is het hier ochtend. We hebben uitgeslapen en hangen wat rond het huisje. We gaan zo op zoek naar ontbijt en misschien naar Calgary. We nemen een dagje rust. Oh mam, we zitten nu 127km vanaf de brand en de wind is de andere kant op. No worries! 😉 Ik zal later meer foto’s bij dit stukje plaatsen. We hebben hier geen wifi namelijk en alles via 3g is niet handig. Misschien wil Wouter ons filmpje erbij zetten?