Stuck in Fern Canyon Eureka - Brookings

Ja we hebben het weer voor elkaar, stuck in Fern Canyon heet de blog, maar ik begin bij het begin. Want opnieuw was de code van ons cijferslot vanmorgen veranderd. We hadden het slot expres open gelaten maar het was weer dicht en weer op een andere code. Wie het weet mag het zeggen…. Dennis heeft opnieuw moeten proberen en proberen om het slot open te krijgen. We hebben geen idee wat er aan de hand is maar dit slot gaat weg.

We beginnen met het ontbijt in het hotel en we wandelen door de prachtige binnentuin er heen. Dit hotel in Eureka is echt top. Mochten we weer eens op deze manier onderweg gaan naar Linda dan zullen we hier zeker weer overnachten. Even na 10u zetten we alles in de auto en vertrekken we naar Fern Canyon. Ik heb voor vandaag een permit (vergunning) om Fern Canyon te mogen hiken en daar gaan we gebruik van maken. Even na 11:30u komen we aan onderaan de Davidson road. We hadden al een mail gehad dat er roadwork is en dat we achter de pilotcar aan naar boven en beneden moeten en dat de wachttijd ongeveer 30min kan zijn. We hebben pech, de pilotcar is net weg dus we moeten een halfuurtje wachten. We gebruiken dat om te eten en even met de ranger te praten. We wisselen wat ervaringen uit. Na 35 min komt de pilotcar ons halen. Alleen ons! Want wij zijn rond 12:15u de enige die omhoog gaan. We hebben onze eigen safety car en we rollen rustig de onverharde weg over.

Onze safety car levert ons af bij de kiosk. Vanaf dat moment mogen wij het tempo zelf bepalen. Ze controleren opnieuw onze permit en we mogen doorrijden. Ook deze weg is onverhard en we moeten een stream (stroompje) oversteken. Dat lukt prima. Voor ons rijden 2 grote witte auto’s die bij de kiosk zich bij ons voegde. “Mochten we de stream niet overkomen gaan zij ons helpen” zeg ik nog tegen Dennis. “Want zij zijn een rescueteam dat zie ik aan alle uitrusting die ze mee hebben”.

We komen bij een kleine parkeerplaats waar max 30 auto’s kunnen staan. Dat is ook de reden dat je tegenwoordig een vergunning aan moet vragen van te voren (en die zijn snel uitverkocht dus wij hadden geluk). We trekken onze wandelschoenen aan en vertrekken het pad op. Het rescueteam blijft op de parkeerplaats. Ze “wachten” op wat spullen vangen wij op. Vast een oefening zeg ik nog.

We wandelen het korte pad en lopen een hoekje om een canyon in. De wanden zijn helemaal begroeit met varens (Fern in het engels) en het is werkelijk prachtig. We wandelen de canyon door en moeten verschillende keren door het water. Dennis heeft nieuwe schoenen. De mijne zijn aan het einde van hun leven. Ik heb dus natte voeten, Dennis niet. Maar het deert mij niets. Het is hier prachtig.

Na ongeveer een kilometer komen we de reden tegen dat het rescue team voor ons reed. Op een boomstronk zit Chris(tine). Ze is gevallen en haar onderbeen “zwabbert” wat los. Er is geen breuk (of in ieder geval geen open breuk) maar ik denk dat ze al haar kniebanden heeft afgescheurd. Ik kijk wel even bij haar en maak een praatje en controleer stiekem de kleur van haar voet (die is goed). Ze is gevallen en als ik even met haar praat hoor ik dat ze al 1,5u zit te wachten. Iemand heeft haar ibuprofen gegeven maar ze is wel in het water gevallen. Nou is het water niet zo warm en ze zit al lange tijd stil. Dus trek ik mijn 1e hulp kit uit onze tas en wikkel haar in een rescue deken. Van haar hoeft het niet maar na 5 minuten al zegt ze dat ze het weer wat warmer krijgt en ziet ze er iets beter uit. Ik besluit bij haar te blijven tot een heel team mensen bij haar is. Als die er zijn lopen wij door. Ik maak nog even een foto van haar van de achterkant en heb het wel met haar te doen.

Wij besluiten bij het punt waar zij gevallen is om te keren. We moeten over boomstronken heeft klauteren en na haar bleekjes te hebben zien zitten besluit ik dat ik niet verder wil. We lopen door de canyon terug en weer terug langs het team mensen dat ondertussen is uitgegroeid tot een man of 15. Cal fire is er ook (brandweer). Zij zagen wat stronken in de canyon weg zodat het team erdoor kan.

Op wat mensen van de reddingsdienst komen we niemand tegen op onze terugweg wat mij de mogelijkheid geeft om in alle rust foto’s te nemen zonder iemand er op. Dat schijnt nogal bijzonder te zijn op deze locatie. Mogelijk door het permit systeem denk ik nog.

We lopen even naar de auto want ik wil mijn telelens ophalen omdat er mooie vogels in de canyon zitten. Daar blijkt het hele parkeerterrein vol te staan met ambulance, brandweer, ranger, politie en HART team (Hazardous Area Response Team).

Wij zijn met maar een paar andere mensen op het parkeerterrein en daar hoor ik ook waarom het zo rustig is in de Canyon want de Ranger heeft de weg afgesloten. Er mogen alleen nog hulp voertuigen naar boven of naar beneden. Wij mogen dus niet weg en we zullen moeten wachten tot ze Chris veilig uit de canyon hebben. Geen probleem voor ons. Ik loop terug met mijn telelens en probeer de vogels te fotograferen bij het rustgevende geluid van een kettingzaag. Na een klein uurtje komen ze met een op 1 wiel rollende brancard de canyon uit met haar. Ze heeft mijn reddingsdeken nog steeds om.

Nog een half uurtje later wordt de weg weer vrijgegeven. Wij zijn ondertussen echt de enige nog in de canyon en besluiten ook onze spullen te pakken. Het is hier werkelijk prachtig maar we moeten nog wat kilometers naar Brookings. De ranger die nog boven staat bedankt ons (niet dat ik iets gedaan heb maar toch) en geeft door dat wij naar beneden komen (de weg is smal). We zijn even na 16u beneden en horen daar dat wij de allerlaatste die dag waren die naar boven waren gelaten. Alle mensen die vanaf 13u een permit hadden (ik had een hele dag permit) mochten niet meer omhoog en zijn weg gestuurd.

Rond 18u rijden we Brookings binnen. We hebben een hotel op het strand met werkelijk een prachtig uitzicht. We eten bij de Bistro aan de overkant en maken nog een strandwandeling bij zonsondergang. Het is hier prachtig. Morgen gaan we naar Linda en David!!