Een wandeling van helden

Gisteren hebben we besloten om de wandeling Le Hérou te wandelen. Het is vandaag mooi weer en bij deze wandeling wordt je aangeraden om niet met natte omstandigheden te lopen omdat het een uitdagende wandeling is waarbij je over rotsen moet klauteren. Dus rijden wij in de middag naar Nardin. We parkeren onze auto bij het inmiddels geheel verlaten en vervallen Hotel Belvédère des six Ourthes. Het hotel heeft zeker betere tijden gekend en vanaf de uitzichttoren van Hotel Belvédère kon je de zes bochten van de Ourthe zien. Maar nu niet meer. Het sinds 2018 verlaten.

De wandeling Le Hérou heet zo vanwege een rotswand van 1400 meter lengte, ook wel een crête geheten, die bijna verticaal omhoog loopt langs de Ourthe. Het ligt op een smal en langwerpig schiereiland dat wordt omringd door de rivier de Ourthe. Over deze rotswand kun je heenlopen en daal je omlaag naar de Ourthe. Geen wandeling voor watjes maar alleen voor echte helden. Dus gaan de wandelschoenen aan en vertrekken we naar het eerste uitzichtpunt.

We kijken een tijdje uit over de Ourthe en maken wat foto’s. Daarna dalen we verder het pad af op weg naar de crête die we al in de verte zien liggen.

Het pad is nog goed te belopen al is het soms wel wat stijl en moeten we uitkijken.

Dan komen we bij de echte rotswand. We moeten er een stukje voor klauteren over de rotsen. We kijken allemaal boven maar Dennis, Mireille en Marijn besluiten om toch weer op het pad te gaan staan. Timo en ik klimmen over de crête. We maken foto’s bovenop.

Het uitzicht is geweldig en we lopen (nou ja klimmen) verder langs de rotswand waar we een mooi zicht hebben op de hele wand. (nee we hebben er niet bovenop gelopen maar er net achter)

Daar komen we bij het punt waar we eigenlijk 80 meter naar beneden moeten afdalen met een ketting. Het is erg stijl en Dennis, Mireille en Marijn lopen nog onder ons op het gewone pad. Zij willen liever niet meer omhoog. Timo probeert het en ik twijfel. Ik heb momenteel weer een frozen shoulder en daar heb ik nog erg veel pijn in. Ik kijk naar hoe Timo langs de ketting een stukje afdaalt.

Ik zou de route dolgraag doen maar besluit dat ik dat nu niet kan. Timo komt daarom weer omhoog. Alleen afdalen is niet fijn (vind zijn mama) en we weten beneden ook niet 100% zeker of we langs een grote steen in de Ourthe kunnen komen. Dat kan alleen als het water laag genoeg is waarschuwt het routeboek. Is het water te hoog dan moet je weer via de ketting omhoog. Dat is voor mij uitgesloten. Bovendien willen de andere 3 niet via deze route en besluiten we bij hun te blijven. Dus klimt Timo weer naar mij toe en voegen wij ons bij de rest.

We dalen af naar de Outhe en staan langs de mooie en lekkere koele rivier.

We lopen de route nu in tegengestelde richting en zien er erg veel sporen van de recente overstromingen. Op sommige plekken is het pad compleet weg en moeten we improviseren.

Uiteindelijk komen we bij de besproken steen. Het water is hoog. We kunnen er met geen mogelijkheid omheen zonder in de Ourthe te belanden en drijfnat te worden. We kunnen niet anders dan dezelfde route terug. Ik ben heel blij dat wij toch niet via de kettingen naar beneden zijn gegaan.

We lopen terug via dezelfde route en moeten op het vrij steile pad weer omhoog om bij de auto te komen. Het is een flinke klim en we komen allemaal warm en bezweet boven. Dit was zeker geen wandeling voor watjes. Ik ben vast van plan om in de zomer (als het echt laag water is) nog eens terug te gaan om de route via de kettingen wel te doen. Waarschijnlijk ga ik dan samen met Timo. Maar evengoed waren we vandaag allemaal helden want we hebben wel samen ruim 5 kilometer van deze avontuurlijke route afgelegd.