Nee geen dagje op het strand gelegen. Dat is echt niets voor ons maar we zijn wel naar het strand geweest vandaag. We beginnen de ochtend vroeg bij de start van de trail naar Mystic beach.
De trail is een stuk van de Juan de Fuca trail die hij langs de gehele kust loopt. De Juan de Fuca is een trail van enkele dagen (met tent). Wij lopen maar een klein, pittig maar mooi stukje.
Sommige stukken zijn best steil en uiteraard zijn er erg veel boomwortels op het pad.
Halverwege moeten we een wiebelige hangbrug over. Het is wel een mooi stukje maar er loopt weinig water onder de brug door.
Aan het einde van het pad moeten we een boomstam over en sommige stukken zijn tricky om af te dalen. Maar het lukt.
Dan lopen we een prachtig strand op.
Op het strand komt een waterval uit. Of tenminste, in andere tijden van het jaar wel. Maar nu, midden in de zomer, is het een heel erg klein straaltje.
Als echte Hollander moet ik natuurlijk even voelen hoe koud het water is. Dat is het 😉
We maken enkele foto’s op het strand en drinken wat. Daarna wandelen we de trail weer terug omhoog. We zijn ondertussen in vorm want we lopen de terugweg bijna net zo snel als de heenreis.
We komen veel mensen tegen op de trail. Wij zijn blij dat we vroeg zijn gegaan. Het parkeerterrein is ook vol als wij vertrekken. We rijden door naar Sombrio beach. Ik was bang dat het daar ook vol zou zijn maar dat valt gelukkig mee. We parkeren Dottie en kijken waar de trail begint. Deze trail is veel korter.
Een halve kilometer over een heel erg gemakkelijk pad. Eitje! We laten de zware rugtassen in de auto en nemen alleen de camera mee. Het strand van Sombrio is veel minder mooi. Er zijn wel erg veel surfers. Dat kan ook veel makkelijker hier want het is maar een kleine afdaling. Maar het strand bestaat uit grote stenen en wij zoeken iets speciaals. We moeten een kilometer op de stenen lopen en dat valt niet mee. Maar we vinden wat we zoeken. Een smalle koof op het strand waar we in lopen en aan het einde komt een prachtige waterval tevoorschijn.
Deze waterval heeft wel water wat er uit komt en geloof me, deze was ijskoud. Want ook deze moest ik natuurlijk even voelen.
We lopen weer terug over het strand en het water komt nu echt omhoog. Ik wilde nog even kijken bij wat prachtige stenen die er liggen om foto’s te maken. Dat lukt met de camera maar als ik er mee bezig ben zegt mijn camera dat hij een nieuwe batterij nodig heeft en die…. die zit in de rugtas die nog in de auto staat. We lopen dus terug naar de auto en ik maak snel nog even een foto met de telefoon.
Als we terug zijn rijden we naar Shirley Delicious. Dat is een prachtig leuk hutje waar ze allerlei lekkere hapjes verkopen. We kopen een almond croissant en een stukje cheesecake. Beide zijn vreselijk lekker. Shirley’s is vlakbij de Sheringham vuurtoren die we natuurlijk bezoeken.
De vuurtoren is niet zo groot maar sinds 2015 is hij in het bezit van een stichting die de vuurtoren en de omgeving opknappen. Je kunt dus nu helemaal naar de vuurtoren toe lopen. De vuurtoren is niet meer in gebruik en je kunt niet naar binnen maar wij lopen wel naar beneden om onder de vuurtoren over de zee te kijken.
We zien zeehonden en zeeleeuwen maar geen orka’s of bultruggen. De wind steekt op als we bij de vuurtoren staan (iedere dag tussen 3 en 4 komt er een behoorlijke wind opzetten op het eiland) en ik krijg het koud dus lopen we terug naar de auto. We besluiten om even terug te rijden naar het hotel (35 km) om op te warmen en dan nogmaals Whiffen Spit te wandelen. Maar dat is ons weer niet gegund. Want als we de weg opdraaien staan we ineens abrupt stil. Iedereen stapt uit en als er enkele motorrijders in tegengestelde richting aankomen vraagt iemand wat er aan de hand is. Er blijkt een zeer ernstig ongeluk (met een motorrijder) gebeurt te zijn op de weg en aangezien er maar 1 weg is moeten we wachten (of ruim 300 km omrijden). Het is best gezellig. Iedereen zit in hetzelfde schuitje en we staan ruim een uur stil. Als we de helikopter weer op horen stijgen mogen we na een tijdje weer doorrijden. Ik hoop dat de motorrijder okee is.
Als we bij het hotel aankomen is het dus al laat. We halen wat te eten en ploffen op het bed en ik maak een blogje. Morgen gaan we door naar Victoria. Daar slapen we midden in de stad…… De vakantie is bijna over. Nog een paar dagen.
Wat een prachtige wandeling en wat een mooie vuurtoren.
Tjee, die Dennis, die wordt steeds moediger, al een keer over een brug met roosters, over de Kinsol Trestle en nu weer over een wiebelende hangbrug 🫣.
Wat een mooie dag en prachtige foto’s weer en vuurtorens blijven aantrekkingskracht op jullie hebben. Dat vind ook ik een hele mooie foto, net als die foto van dat eenzame boompje in Fairy Lake uit de blog van zondag.