Kinsol Trestle

De Kinsol Trestle stond hoog op mijn verlanglijstje om te bezoeken dus rijden we er vroeg naar toe. Het is ongeveer een half uurtje en dan zijn we er. Het is nog zo vroeg dat we bijna de eerste auto op het parkeerterrein zijn.

We lopen ongeveer een kilometer door het bos en zien dan de trestle (spreek uit tressel) voor ons opdoemen. Het is een prachtig gezicht.

In 1914 zijn ze begonnen met het bouwen van deze trestle met een 4 jaar pauze vanwege de WO1 was de trestle af in februari 1920 en gingen de eerste treinen er overheen.

Deze trestle is er 1 van vele honderden die de workers maakte in de jaren 20 van de vorige eeuw. Het ontwerp is gemaakt door ingenieurs en het eigenlijke bouwen werd gedaan door houthakkers en timmerlieden. De Kinsol is bijzonder omdat hij een curve heeft van 7 graden en 1 van de grootste en hoogste is van het hele spoor netwerk van Canada. Hij is 187 meter lang en maar liefst 44 meter hoog.

Het spoor werd voornamelijk gebruikt voor het vervoer van de bomen die de houthakkers hadden neergehaald maar vanaf 1922 gingen er ook passagiers (stoom)treinen overheen. Echter door de populariteit van de auto werd de vraag naar treinreizen steeds minder. In 1954 ging de laatste trein met passagiers over de Kinsol Trestle. Toen in 1960 de houthakkers industrie ook minder belangrijk werd raakte de Kinsol wat in verval en op 20 juni 1979 is de laatste stoomtrein met 4 karren over de Kinsol Trestle gereden. Daarna raakte hij erg in verval.

In de jaren 2000 werd er gesproken over het afbreken van de Kinsol Trestle omdat hij gevaarlijk was. Daar kwamen de mensen van Cowichan valley tegen in verzet en ze haalde 12.000 handtekeningen op voor het herstel van de Kinsol Trestle. In 2007 werd een begin gemaakt van inzamelen van geld en ze haalde voor de Kinsol maar liefst 7.4 million dollar binnen. Daarvan werd de Kinsol Trestle hersteld. Je kunt de Kinsol Trestle nu gratis bezoeken en het is een prachtig bouwwerk om te zien.

Als we een rondje over de Trestle hebben gelopen laten we de drone even op en maken wat foto’s. Dan is het fijn dat het nog zo rustig is. We vliegen 2 batterijen leeg en dan begint het drukker te worden. Voornamelijk met gezinnen met jonge kinderen (wauw! klinkt er regelmatig) en dus ruimen wij de drone weer op.

We lopen terug naar de auto en tot onze verrassing lijkt het de Kalverstraat wel op het parkeerterrein. Zo druk is het er geworden. Wij vertrekken voor een wandeling aan de andere kant van de vallei namelijk bij Stoney Hill.

Na de lunch beginnen we aan een wandeling door een koel bos. Het is ondertussen 27 graden en dus zijn wij wel blij met de beschutting van het bos. Overal in het bos liggen gigantische stenen. Vandaar Stoney hill dus.

Er zijn een aantal verschillende uitkijkpunten waar je op kan lopen. Ik durf tot aan de rand. Dennis blijft iets meer op afstand maar het uitzicht is werkelijk prachtig! (ondanks wat haze van de rook)

Bij ieder uitkijkpunt stoppen we even maar het is te heet om de drone op te laten hier. We besluiten dat maar even over te slaan en gewoon te genieten van wat we zien.

De wandeling is net geen 4 kilometer maar we doen er lekker lang over op deze manier. Het laatste stukje is nog even flink omhoog en bezweet komen we bij de auto aan. We drinken lekker wat en besluiten langs Cowichan Bay terug te rijden. Daar hebben we allemaal kleine winkeltjes gezien gisteren. We rijden er heen (de airco heeft ons aardig afgekoeld ondertussen) en lopen er even gezellig door het wel erg toeristische stukje. We kopen er een heerlijk stokbrood en nemen dat mee naar de hotelkamer. Naar een verfrissende douche ploffen we op bed (met wat lekkers op het stokbroodje) en maak ik een blog. Deze keer maar iets eerder op de avond dan gisteren zodat jullie niet te lang hoeven te wachten 😉