Maandagavond de koffer ingepakt. Spetter had daar zo zijn bedenkingen bij. Hij weet dondersgoed wat er gaat gebeuren als die koffer op bed ligt….. 
“En wat denk jij te gaan doen?”
Om acht uur stond Kees aan de deur. Op tijd vertrekken want de marechaussee had op Maandag ook extra controle gehouden. Te laat zijn was geen optie. Natuurlijk geen controle dus om half negen stond ik in vertrekhal.
Na de koffer machine (automatische koffer inname), bodyscan en automatische paspoortcontrole naar de gate en vliegen maar! Op tijd vertrokken…10 uur zitten…. Batman vs. Superman, Junglebook en Mad Max kijken.
Ik zal de woorden als houten reet en hobbelpaard achterwege laten in dit bericht.
Aangekomen in Seattle-Tacoma (SeaTac) door de douane check heen. Toch wel fijn als je er niet voor het eerst bent. Ik had al eerder een Esta gehad op dit paspoort dus ik kon gelijk doorlopen naar de paspoort automaten. Een kort gesprek met de beambte (wat kom je doen en wanneer ga je weer weg) naar de begage waar de koffer ook al klaar stond.
De auto verhuurbedrijven zitten niet meer op het vliegveld. Je gaat met een shuttlebus naar een parkeergarage een paar kilometer verder gelegen. Daar de Hyundai Tucson opgehaald en naar het hotel gereden. Tijd voor een powernap. Inge wel al gesproken maar een vlucht eerder was lastig. Wel even gekeken hoe lang het lopen was vanaf het hotel naar het vliegveld…. 15 minuten. Da’s te doen.
Om half acht exact kwam Inge aan die zonder enig controle (was al gedaan in Vancouver) naar haar bagage kon lopen. Daar stond ik haar op te wachten. Je kan in Seattle gewoon naar die bagagebanden lopen zonder enige controle. Na 11 dagen was ze er weer. 🙂
De koffer naar het hotel gebracht en even bij Denny’s gegeten. Om 22:00 lokale tijd (07:00u Nederlandse tijd) de oogjes dicht…