Auteur: Inge

Gisteren (zondag voor ons) zijn we aangekomen bij de Three bears lodge. Ik heb hier al eens geslapen, samen met Suzanne, dus ik kan het makkelijk vinden.

Het is een gezellig huisje vlak voor de ingang van het Mount Rainier National Park. Daar gaan we ook vanmorgen naartoe op weg. In de stromende regen helaas. Maar we besluiten om toch naar boven te gaan. Extra dikke kleding aan want boven is het rond het vriespunt. We rijden omhoog naar Paradise. Hier ben ik ook met Suzanne geweest en hebben we prachtige foto’s gemaakt van Mount Rainier. Maar nu zien we niets. Helemaal niets.

Toen was ik hier begin Mei en lag er nog ongeveer 7 meter sneeuw. Het is dat het visitor centrum er staat maar anders zou ik het niet kunnen herkennen. Nu de sneeuw weg is is het er nog mooier. Alleen geen berg…..

We besluiten na de lunch om toch verder omhoog te rijden naar de andere kant van de berg. Misschien is het weer/zicht daar beter. Komen we misschien boven de wolken. We rijden de 2 uur naar Sunrise en daar aangekomen sneeuwt het. Ze hebben de stokken om de weg te herkennen al geplaatst. Ik weet dat ze tot bijna bovenaan vol met sneeuw kunnen liggen. Ongelooflijk.

Het zicht is hier nog slechter en het is bitter koud. Ik maak wat foto’s van eekhoorns, we warmen ons bij het haardvuur in het bezoekerscentrum en we houden het voor gezien. Geen berg, geen weer om boven te blijven en het blijft sneeuwen (op de foto helaas niet te zien)

Ik moet eerlijk toegeven dat ik wat teleurgesteld ben. Mount Rainier is één van de mooiste bergen (vulkaan) die ik ooit zag en ik had het graag Dennis laten zien. Dus vertel ik hem dat de berg zo mooi, groot en imposant is dat je hem bijna na iedere hoek kan zien. “Just around the corner” dus zegt Dennis. We rijden verder naar beneden, draaien een haarspeldbocht om en……….. BAM daar ligt de berg. Vol in de zon en helemaal in het zicht. “JJJAAAAA daar is ie!!” roep ik opgewonden en Dennis zegt alleen maar “wow”

Het park is prachtig maar het stelt eigenlijk niets voor als je niet ergens zicht hebt gehad op de wonder mooie schoonheid van Mount Rainier zelf. Snel nemen we wat foto’s want de wolken drijven alweer terug. Net die paar minuten, net die bocht om komen en net in de zon. Ik straal!

We besluiten de gok te nemen en terug te rijden naar Paradise. Af en toe zien we een glimp van de berg en aangekomen op Paradise is hij net weer uit het zicht verdwenen. Ik besluit te wachten en dat pakt goed uit. Het waait, is steenkoud maar de wind blaast de wolken weg in het laatste zonlicht bewonder ik Mount Rainier minuten lang met de prachtige meadows op de voorgrond. Onderstaande foto is van onze kleine camera. Het licht en het zicht werd nog mooier/beter maar deze foto is even snel voor op de log om jullie een idee te geven. De andere foto’s (bijna allemaal HDR) moet ik thuis nog goed bewerken.

Iemand is zo aardig om van ons een foto te maken als de berg vol in het zicht staat.

Wat een dag weer! En wat een toetje. We checken in voor onze terugreis en gaan zo de koffers definitief inpakken. Morgen vliegen we naar huis!

Gisteren (zaterdag) zijn wij naar Woodburn gereden. We moesten “boodschappen” doen voor Timo en Marijn. Dus rijden we een heel eind over de I5.

Na een week rust (die ik echt nodig had) stap ik weer eens achter het stuur en na-tuur-lijk gaat het onderweg regenen. Het is hier erg droog dus ze hebben de regen hier wel nodig. Dus een perfecte dag om te shoppen. We werken ons lijstje af en zien nog een andere winkel.

Twee jaar geleden vroeg Marije mij om een beer voor de toen nog niet geboren Lotte te maken. Maar toen was de zaak net failliet en konden we het nergens meer vinden. Nu kijken we even binnen. Ze hebben niet alle modellen (het is tenslotte een outlet) maar het is wel erg “Amerikaans overdreven”. We lachen er om en kijken wat rond. Zullen we…..

In de stromende regen rijden we terug naar Cottage Grove. We eten lekker pizza bij Jeroen, Melissa en de kinderen. We genieten van de heksenketel aan kinderen en drukte 😉 om af te sluiten met een glas wijn in de hottub boven bij David en Linda. Wat een heerlijke week hebben we hier gehad. Maar het is nu tijd om te gaan. We rijden straks naar Mount Rainier. Daar hebben we een cabin gehuurd op de berg. We blijven daar t/m dinsdag en vliegen dan weer terug naar Amsterdam. Ik wil wel weer naar huis, naar mijn jongens, familie en dieren. We zullen het hier erg missen dat weet ik zeker 😉 We hebben genoten en komen zeker snel weer terug. Daar zijn we zeker van.

 

Gisteravond hebben Linda en David ons meegenomen naar een lokale wijngaard “Saginaw vineyard“. Buiten in de open lucht stonden daar tafels en stoelen tussen de appel en pruimenbomen. Iedereen is welkom. Je mag je eigen eten en drinken meenemen maar je kon daar ook de lokale wijn per glas of fles kopen. David had een fles witte (pinot Gris) en rode (pinot noir) wijn gekocht.

Het eten daar werd verzorgt door een lokale catering die “Dirty potatoes, green beans and beef stew” serveerden. Gewoon een lekker bord vol. Dirty potatoes? Dat zijn aardappelen nog in de schil gekookt en tot puree gemaakt.
Je kon voor 12 dollar een bord vol krijgen.

Apart hiervan kon je ook het dessert kopen. Dit was een fantastische chocolade taart (chocolade cake met nog laagjes vloeibare chocolade er in). Geserveerd met heerlijke super rijpe aardbeien…. ik moest mijn vingers natellen… wat was dat lekker.

On top of that all, een optreden van Heavy Chevy Band (Lite, omdat ze niet met de gehele band waren). De dame van het stel had een fantastische stem die over het hele terrein galmde.

Het was een afwisselende avond waarin je ook gratis mee kon doen met een lokale versie van Bingo (Wine-O). Ach, de kaarten en de fiches (plakjes kurk) liggen op je tafel en de fles wijn is al over de helft…. Je gaat gewoon meedoen en de prijs is een fles van de lokale wijn. Dus voor het optreden van de band en tijdens de pauze werd iedereen entertaint met dit spel.

Later op de avond werd er een “raffle” gehouden. Je kon kaarten kopen voor een dollar en de opbrengst werd in tweeën gesplitst… de helft voor de winnaar van de raffle en de andere helft was voor de band. En omdat er vanavond speciale gasten uit Nederland aanwezig waren, wij dus, mocht Inge het winnende lot trekken 🙂

Een heerlijke avond met lekker eten, drinken en leuke muziek…. kortom, een top avond!

 

Vanmorgen zijn we iets langer thuis gebleven omdat we natuurlijk de beer hebben gezien. Ik hoopte hem weer te zien maar helaas. Hij bleef iets lager op de berg. Dus vertrokken we om de Brice creek trail te gaan lopen.

Ik ben daar al eens geweest maar toch moest ik even zoeken waar de trail ook alweer begint. Maar we hebben het gevonden en beginnen aan onze wandeling. Het is opnieuw een mooi pad en we volgen het steeds verder het bos in.

We bereiken de Lower falls vrij gemakkelijk maar er komt bijna geen water uit. Dat hadden we ook wel verwacht want er stond ook bijna geen water in de creek. Terwijl mijn camera een opname staat te maken van 6 minuten (die foto komt later), nemen wij foto’s met de iPhone. Het is leuk maar het was mooier geweest met een volle waterval.

We besluiten ook naar de Upper falls te lopen. Het is maar 1.1 mile staat er op het bordje dus we gaan ervoor. Het is behoorlijk steil maar het pad is prachtig.

Na iedere bocht denken we “na de volgende bocht ligt vast de waterval” maar na een flink uur klimmen zijn we er nog steeds niet. Het lijkt erop dat het bordje verkeerd stond want we lopen veel meer dan de aangegeven 1.1 mile. Mijn app, waarop de ik de trails bijhoudt, geeft bijna 6 km aan. Ik krijg last van mijn voet. Daar zat al een ontsteking in voor vertrek en nu begint hij op te spelen. Samen met het feit dat het al aan het einde van de middag is en we zeker voor het donker het bos willen verlaten, besluiten we te stoppen en terug te keren. Dat blijkt een verstandige beslissing want we doen er nog ruim een uur over om bij de auto te komen die geheel in zijn eentje op het parkeerterrein staat te wachten op ons.

We rijden weer terug en David kookt steak op de BBQ. Het is heerlijk. Dennis maakt banaan met chocolade op de BBQ en we zitten heerlijk op het terras. Ineens begint Zoe (Airdale terriër) te grommen/blaffen en springt ze omhoog tegen het hek. We schrikken ons echt een hoedje. De hekjes zijn dicht maar er loopt duidelijk iets vlak buiten het terras. We besluiten het eten allemaal naar binnen te verhuizen en onszelf ook. We weten allemaal zeker dat het de beer is want we hebben hem weer gezien aan het begin van de avond maar nu is hij heel erg vlakbij. Om eerlijk te zijn. Ik schrok me een hoedje. De beer waarschijnlijk ook want als we de buitenlichten aan doen zien we hem nergens. Zoe doet een rondje huis en gaat vervolgens liggen slapen bij ons op het hoge balkon. De beer is duidelijk vertrokken maar toch slaan we de hottub over vandaag. Morgen maar weer. Dan zitten er vast geen beren meer op de weg 😉

De dag moet hier nog beginnen en ik kwam deze jongeman tegen in de tuin. Wat een gaaf begin. Ik zag de beer en hij zag mij. We hadden een blik van verstandhouding. Jij doet mij niets en dan doe ik jou niets. Dat werkte prima en hij wandelde rustig voorbij op zoek naar iets te eten.

Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken voor een lekkere dag weg samen. We wilde de Proxy Falls trail lopen en dan onderweg foto’s maken van de watervallen. Dus draaien we de prachtige mooie McKenzie pass op. Mark Tuitert twitterde er afgelopen dagen nog over. Hij fietst hier momenteel in de buurt. Ik heb naar hem uitgekeken maar zag hem nergens. Bij het begin van de trail parkeren we de auto.

We wandelen een mooi toegankelijk pad dwars door de lava velden en de soms eeuwenoude bomen. Het is een heerlijke hike.

De uitzichten zijn prachtig en we nemen de tijd om te stoppen en foto’s te nemen.

Bij de Lower Proxy falls klimmen we helemaal naar beneden. Het is best een steile klim en ik heb meer moeite met naar beneden dan met naar boven. Maar onderaan de waterval is het geweldig mooi.

We nemen er een pauze en eten onze broodjes terwijl mijn camera een lange sluitertijd opname maakt van de waterval. Het is er veel kouder dan op de trail vanwege het koude gletsjer water dat er naar beneden komt. Na het omhoog klimmen vervolgen we de trail verder en komen we bij de Upper Proxy Falls. Die is veel moeilijker te fotograferen omdat hij uitkomt in een ijskoud meertje. Daar kan ik niet in staan met mijn spullen. Dus kies een een stukje halverwege. Middenin de waterval zet ik mijn statief neer.

Dat werkt prima en mijn schoenen zijn zeker waterdicht 😉

We vervolgen de rest van de trail terug naar de auto. We hebben heerlijk een paar uur gelopen en we besluiten om ook nog naar David’s tip te rijden. Namelijk Sahalie Falls. Het is maar een klein stukje verder. Maar kleine stukjes zijn relatief hier in de USA. We rijden een aardig stuk door en net als we willen gaan keren zien we het bord staan.

Het blijkt echt een hele goede tip te zijn want de waterval is echt prachtig. Er is geen trail. De waterval ligt zo aan het parkeerterrein. We besluiten naar beneden te klimmen voor een beter zicht. We worden gedoucht maar het is heel erg mooi en ik kijk er een hele tijd naar een Amerikaanse Waterspreeuw (geen telelens meegenomen vandaag) die door het water stuitert. Geweldig om te zien. Ik geniet.

We draaien de McKenzie Highway weer op richtig Cottage Grove. We (ik eigenlijk) besluit een weg binnendoor terug te nemen en de Innerstate te ontwijken. Dat blijkt een goede keuze. Wij rijden lekker rustig door terug naar Cottage Grove. We eten pasta en Jeroen en Dennis proberen de Gator weer aan de praat te krijgen samen. Ook lossen ze het probleem met de auto en de caravan van Linda op. Zij gaan op vakantie als wij weer weg gaan. We hebben besloten om fijn hier te blijven en overdag lekker dit soort dingen te doen. Het geeft (mij) veel rust en er is hier zoveel moois te zien. We vermaken ons wel!

In onze grote koffer zaten maar liefst 6 pakken Nederlandse pannenkoeken mix. Hier in de USA kun je dat echt niet krijgen en de Nederlandse kolonie hier is er gek op ?. Zelfs Maria, origineel van Peru, kent het en smult er van. In de mix van Engelse, Nederlandse en Spaanse gesprekken hebben Dennis en ik staan bakken voor een weeshuis. En we hebben van iedere minuut genoten.

We hadden een enorme stapel en het ging er letterlijk in als koek. Het was geweldig. 

Jeroen, Melissa en de kinderen waren er ook en ook die genoten. De keuken was een slagveld maar wat was het leuk. Moe en heel voldaan gingen we naar bed.

Vandaag was het zondag. We hebben heel rustig aan gedaan. Ik ben nog steeds niet echt fit. De uitputting zit diep. Ik heb goed geslapen en kom hier echt tot rust. We zijn naar Eugene gereden. We zijn daar in de grote Mall geweest. Niets nodig en dus ook niet veel gekocht. Maar wel leuk om even te kijken. Helaas was mijn favoriete winkel dicht (Victoria Secret) maar ze zijn wel aan het uitbreiden hier. Ze komen heel groot terug. Nou dan moet ik nog maar een keer terug 

De middag en avond brengen we door in goed gezelschap en met een prachtig uitzicht vanuit de hottub. Wat een heerlijke plek, wat een lieve mensen en wat vreselijk fijn om hier te zijn. Het enige dat mist zijn onze jongens. Volgende keer gaan ze weer mee. Zeker weten!

Oh Timo’s custom made Nike’s zijn aangekomen. Ze zijn supervet!!!! 



Vanmorgen zijn we opgestaan en na het ontbijt zijn we vertrokken over de highway 101. Het is een prachtige weg helemaal langs de kust. We besluiten op goed geluk een andere afslag te nemen en komen op de 131. Die weg loopt echt geheel langs de kust en dus zien we hele groepen Zeehonden en Bruine Pelicanen die jagen. Het is een prachtig stuk. Na en tijdje komen we weer op de pacific highway 101. De uitzichten zijn werkelijk prachtig.

We rijden Depoe bay binnen en we stoppen opnieuw op een hele mooie locatie. Ik kijk een tijdje uit over de zee. Ooit hebben Suzanne en ik hier een walvistocht  gemaakt (geen walvis gezien) en dan ineens zie ik het. “Woeeessshhh” De blow van een walvis. Er blijken enkele Bultruggen voor de kust te zwemmen. We hebben een hele tijd naar ze staan kijken Echt geweldig. Ze zijn er dus echt Suzanne!

Ik maak een foto van een staart als de walvis onderduikt om te gaan eten. Het is geweldig om te zien! En dat gewoon vanaf de kust. Geweldig!

We rijden verder via Yachats. Daar ben ik al eerder geweest maar Dennis nog niet. Hij kijkt vol respect naar de golven die tegen de rotsen rammen. We hebben een geweldige dag langs de kust. We zijn op tijd bij Linda en David voor het eten. David heeft pizza gehaald. We eten gezellig op het deck en het voelt zo vreselijk goed om hier weer te zijn. We praten en drinken wijn. Morgen is het tijd voor wat huishoudelijke klusjes. Zoals mijn was doen. Want ik heb weinig meer schoon en ik heb in kelpwier gelegen om een steltloper te fotograferen. Ik hoef vast niet te zeggen dat het niet zo fris meer ruikt 😉

Na 9 uur slaap word ik uitgerust wakker. We zetten koffie en genieten van het uitzicht. Ik durf het bijna niet te schrijven maar ik zie hier meer vogels dan in de gehele afgelopen 1,5 week heb gezien op Vancouver eiland. Wat een beetje beter weer al niet kan verschillen. Ik sta een hele tijd met de verrekijker op het kiezelstrandje voor onze hotelkamer en ik zie 4 nieuwe soorten (voor mij). Dennis neemt een foto 😉

Er vliegen Bruine pelikanen, Reuzensterns, Heermann’s meeuwen en echt 1000den Grauwe Pijlstormvogels vlak onder de horizon. Blijkbaar is de vogeltrek begonnen na het stoppen van de regen. Ik concentreer mij op de kustvogels en probeer een foto te maken van de Surfbird (Brandingstrandloper) die uniek is voor deze streek.

Na het ontbijt besluiten we een wandeling te maken. We rijden naar Ecola State park hier niet zover vandaan. Daar loopt een deel van de Oregon coast trail. We lopen een stuk naar Indian beach. Het is een beste klim over een smalle trail maar het uitzicht boven is fenomenaal. Dat witte stipje links in de horizon is een vuurtoren.

Ik maak met 600mm een foto van het Tillamook Rock Lighthouse (wikipedia link). Voor de foto is het jammer dat het niet stormt maar wij bovenaan de trail hebben daar niet zo’n moeite mee. Het is een verlaten vuurtoren. Hij doet het zelfs niet meer. Zo te zien wonen er alleen vogels vandaag de dag. Vanwege de verraderlijke zee en het feit dat het er kan spoken is de nickname “Terrible Tilly”. Voor ons is het vandaag gewoon een mooi plaatje.

Ik zie een Eekhoorn scharrelen. Een California Ground Squirrel. Ook nieuw voor mij. Hij heeft racestrepen blijkt later want hij gaat er met een noodgang vandoor en we zien hem ook later nergens meer.

Na een strandwandeling rijden we terug naar ons strandappartement. Voor een veel te duur betaald Frans kaas plankje en een glaasje. We genieten van het uitzicht. Morgen verder de Hyw 101 af naar het zuiden. Ik weet hoe adembenemend de kust hier kan zijn. Dennis is hier nog nooit geweest. Dus gaan we op ontdekkingstocht. Ik kan niet wachten.

Vanmorgen een bescheiden ontbijt in het hotel genomen… we hadden toch al het idee om eerst even een stukje te rijden en dan gedurende de tocht van vandaag een Starbucks op te zoeken.

Zo gezegd, zo gedaan. De Days Inn rond acht uur verlaten. Eerst nog even wat water gekocht want we hadden helemaal niets in de auto. En je moet wel flesjes water meenemen.

De route liep eerst over de I5 waarna we de pacific highway 101 zo snel mogelijk hebben opgezocht. Deze 101 gaat ons de komende dagen helemaal langs de kust naar het zuiden brengen.

Het is een fantastisch mooie route met prachtige natuur. We zijn een aantal keren gestopt.

Op de route ga je twee keer een brug over. De lange brug over de Colombia river (Astoria–Megler Bridge) is een goede zes kilometer lang. Aan het einde gaat de brug redelijk stijl omhoog. Een heel indrukwekkend gezicht als je er overheen rijdt…

Bovenstaande foto is niet van ons zelf. Deze komt van http://www.panoramio.com.
Meer info over deze brug op Wikipedia 

Het einde van de reis vandaag is in Seaside, Hotel Lanai at the Cove. We hebben een prachtige kamer met uitzicht op zee…. hier zijn we de komende twee dagen…

In Seaside de boodschappen gedaan en nog wat andere winkels bezocht. Best mooi hier zeg maar…..

Zoals een bordje in onze kamer verteld: “Memories of Vacations by the Sea stay with you Forever”