Diepte- en hoogtepunten

Vandaag was voor ons de dag om de memorial van 11 september te bezoeken. Ik had nog voordat wij naar San Francisco vertrokken deze kaartjes al gekocht omdat de memorial deze week een aantal dagen dicht was. We hadden een museum bezoek met een begeleide tour geboekt. We stappen om 8:30u de metro in. Ik ben er geen fan van. In de tunnels is het mega warm en er liggen overal zwervers te slapen. We stappen in de snelle metro. Hij slaat veel stations over en zo staan we binnen 20 minuten downtown. Gelukkig weer boven de grond. Bij de memorial is er nog heel veel afgezet vanwege de herdenkingen van gisteren. Maar nadat ze alles opgeruimd hebben mogen we de herdenkings poelen bezoeken. We bekijken de namen en de bloemen die er tussen staan. Na een tijdje zegt Dennis: “kijk het is net alsof er mensen lopen in de waterval” Kijk maar naar het witte water in de donkere delen. Ik zie het ook en we kijken elkaar even verbaast aan. Natuurlijk komt het door de wind maar het geeft ons allebei wel even kippenvel zo heel vroeg op de ochtend.

We zijn wat te vroeg voor onze tour en dus gaan we eerst even koffie halen. Opgeschonken koffie. Erg bijzonder.

Na de koffie gaan we het museum in en dalen we af naar beneden. Het museum is gemaakt onder de plek waar de poelen zijn en de torens vroeger stonden. We melden ons aan de voor de tour en krijgen een kastje om met een koptelefoon. Marcus is onze tourguide en hij praat door een microfoontje. Zo kunnen wij hem uitstekend horen en hoeft hij niet te schreeuwen. Werkt goed.

Marcus verteld ons veel over alle dingen die in het museum staan. De oude funderingen liggen er nog. Die kunnen ze ook niet weghalen. Er staat een brandweerauto, een ambulance en veel stukken van de torens. Alles in de kelder. Er is zelfs een kluis waar nog steeds menselijke resten in liggen die ze (nog) niet kunnen identificeren. We krijgen uitleg en ik ben er stil van. Zo diep onder de stad voelt het alsof het gisteren is gebeurd en niet al 21 jaar geleden.

Als Marcus klaar is met vertellen na een uur gaan we zelf de rest van het museum bekijken. Daar mogen we geen foto’s maken. Maar ze laten alles zien. Echt alles en ondanks dat ik het 21 jaar geleden zelf mee heb gemaakt, maakt het opnieuw een diepe indruk. Ze hebben er een mooi museum van gemaakt.

We lopen na het bezoek de Oculus in. Dat behoort tot het nieuwe WTC en is een heel modern en mooi gebouw. We maken er foto’s en eten er een pizza want we zijn bijna 3u in het museum geweest dus we hebben best honger.

Na dit bezoek gaan we naar boven en gaan we het nieuwe World Trade center in. One world Observatory. We zoeven 102 verdiepingen omhoog en hebben een geweldig uitzicht over de stad.

We lopen er een tijdje rond en gaan dan weer met de zoef-lift naar beneden. Het doet zeer aan mijn oren. Beneden stappen we zo weer de Oculus in en daar zien we dat er treinen (nou ja metro) naar New Jersey. Dat gaan we doen en we stappen de metro in en zoeven opnieuw maar nu onder de Hudson door.

Aan de andere kant van de Hudson stappen we uit en zijn we niet meer in de staat New York maar in de staat New Jersey. Daar lopen we een tijdje langs het water. Deze kant van de Hudson heeft mooie en dure gebouwen. Vroeger was het een achterbuurt maar nu is het er mooi en sjiek. We zitten er een tijdje langs de Hudson. De zon begint te zakken en de kleuren op de stad worden steeds mooier. Ik maak wat foto’s.

Achter de wolkenkrabbers zien we steeds meer donkere wolken verschijnen. Er is onweer voorspeld en ondanks dat ik liever had willen blijven tot het donker was besluiten we toch om de boot terug te nemen naar New York. Mensen die onze blogs volgen weten dat wij nogal eens ergens vast komen te zitten en wij willen niet stuck in New Jersey zijn. Dus pakken we de boot naar Midtown. Dan zijn we in ieder geval dichter bij het hotel mocht het echt noodweer worden. Er pakken zich dikke wolken samen achter het Empire state building. We zien het vanaf de boot.

We racen echt over het water naar de andere kant en komen aan op 39th street (we slapen op 36th)

We lopen langs The Edge. Eén van de andere hoge uitkijkpunten over de stad. Het valt ons op dat het er erg rustig is en we besluiten om toch naar boven te gaan. No guts no glory. Weer gaan we met behoorlijke snelheid omhoog en het uitzicht boven is prachtig! De donkere wolken lijken zonder onweer langs ons heen te trekken en dus blijven we een tijdje boven. We kijken naar de zonsondergang en naar de medewerkers die de ramen meerdere keren per dag lappen. Want iedereen staat er met zijn handen tegen de ramen aan.

We blijven tot het donker is en mijn telefoon leeg. Dan wordt het zo hoog boven de stad ineens koud en besluiten we terug te gaan naar het hotel. Zo’n 12u na het verlaten van ons hotel stappen we weer binnen. Na een dag van diepte- en hoogtepunten. Het regent nu en het onweer komt er toch aan. Morgen…. geen idee, we zien wel.