Kennen jullie dat verhaal van dat gezin dat met een kabelbaan naar boven ging en vast kwam te zitten? Dat overkomt je toch maar één keer in je leven? Toch?
In de ochtend vertrokken we van huis over de Col d’Aspin. Gisteren was hier de Tour de France maar daar is helemaal niets meer van te zien tot onze verbazing. Het enige zijn de teksten op de weg. Boven op de col nemen we een kleine pauze en zijn er niet alleen opdringerige koeien die het zout van je armen willen likken maar ook vlinders (Apollovlinder)
In de verte zien we waar we heen gaan vandaag. Daarboven op die hoge berg staat een sterren observatorium en daar gaan we naartoe. Pic du midi de Bigorre
Ik heb namelijk al maanden geleden een soiree etoilee geboekt voor ons vieren. Het lijkt mij geweldig om daar de zonsondergang te mogen bekijken en dan vervolgens uitleg te krijgen over alle sterren die we kunnen zien. Ik verheugde me er al maanden op. Het was helaas niet zo helder als de voorgaande dagen maar helder genoeg om toch genoeg te kunnen zien. Vol goede moed rijden we de Tourmalet op waarvandaan de kabelbaan vertrekt.
Het uitzicht boven is geweldig inderdaad. We ploffen even gezellig op de ligstoelen en genieten.
Maar dat is van korte duur want overal om ons heen komen er donkere wolken aanzetten. Ze verplaatsen zich erg snel en lijken van 2 kanten te komen. Het personeel begint stoelen op te ruimen en de mensen die niet voor de avond blijven worden bijna allemaal naar beneden gebracht.
Dan zet het ineens heel snel door en moeten we onmiddellijk naar binnen.
De lift die de laatste dagjes mensen zou vervoeren vertrekt niet meer. We krijgen uitleg dat het onweer dichterbij dan 10km is en dat we niet meer naar buiten mogen. Op dat moment slaat de bliksem keihard in. We schikken ons een hoedje maar de medewerker praat onverstoorbaar rap door. Hij lijkt niet onder de indruk. Ik wel. Binnen luttele seconden is het zicht verdwenen en zitten we echt middenin een onweersfront. Op 3km hoogte. Ik ben al geen fan van onweer en Marijn ziet aardig wit rond zijn neus.
We krijgen uitleg over de telescoop, de sterren en het gebied dat volledig uit het uitzicht verdwenen is. Daarna krijgen we een heerlijk diner terwijl het gebouw af en toe staat te schudden van de blikseminslagen. Marijn wordt nog witter maar het eten is heerlijk. Naar de sterren kijken op het terras is uit den boze en zelfs naar beneden is niet meer mogelijk. We zitten opnieuw vast op een berg. De mensen die alleen voor de dag kwamen krijgen ook maar te eten. Zij hangen wat in een kleine gang te wachten. Wij krijgen nog een beetje vermaak.
Hoewel de bliksem om ons heen toch ook wel indrukwekkend is om te zien. En als klap op de vuurpijl krijgen we hagel en sneeuw cadeau. No way down dus. De pompiers (brandweer) is ook boven. Hij loopt door het gebouw in zijn volle uitrusting en zorgt toch voor wat onrust onder de aanwezigen. We krijgen te horen dat de rest van het programma wordt afgelast. Zodra er een kleine opening is worden we geëvacueerd de berg af. Die opening komt om 22.45u tussen twee onweersfronten in. Wij zitten in de tweede lift (de dagjes mensen moesten eerst) en moeten opnieuw wachten omdat er bliksem is na het tussen station. De weg naar beneden duurt lang voor mijn gevoel en ik slaak een zucht van opluchting als we bij de auto staan. Wouter sms’t of we al veilig zijn want hij wil naar bed 😉 We kunnen gelukkig bevestigend antwoorden.
We rijden terug de Tourmalet af in een rustig tempo. Op de Col d’Aspin hebben we een prachtig helder zicht op de miljoenen sterren boven ons. Dat voelt wat zuur. Wat had ik vreselijk graag boven gestaan op Pic du Midi met dat zicht. Wat had ik me erg verheugt op de foto’s die ik daar kon nemen. Ik moet tot mijn eerlijkheid toegeven dat ik erg teleurgesteld ben.
Als kleine compensatie hebben we vrijkaartjes gekregen om nogmaals omhoog te gaan met de lift (overdag). Dat is best een prijzige aangelegenheid dus dit is een mooi gebaar. Maar ik slaap er nog een nachtje of 2 over. Want die kabelbanen, die heb ik eigenlijk wel een beetje gehad….
3x is scheepsrecht….. Hup die berg op!!!! 🙂
Wat een pech en tegelijkertijd wat een belevenisssen.
Volgend jaar nog maar een keer?
Jee wat jammer zeg! Maar ik zou het lekker nog eens proberen. Als je de jongens nog eens zover krijgt.
Ik snap dat Marijn wit om zijn neus zag. Toen Wouter het gisteravond vertelde zag ik ook wit om mijn neus. Brrrrrr, zou echt iets voor mij zijn……