Via Normandië naar de Pyreneeën.
Onze vakantie hier zit er al bijna weer op. We hebben heerlijk uit kunnen rusten hier in de bergen. Wanneer we thuis aankomen is alleen nog een heel groot vraagteken. Mogelijk dat we morgen al vertrekken om al iets noordelijker te komen. Want erg opschieten zal het waarschijnlijk niet: http://www.vid.nl/Nieuws/article/VID.2015.204.02
Bedankt Dennis! Dit was krap een 3 kwartier later…..
Vanmorgen zijn we vroeg uit de veren gegaan. We wilde nog een keer proberen om met een kabelbaan een hoge berg op te gaan 😉 Dus vertrokken we vroeg en namen we een vroege lift omhoog. Het was mooi helder en het uitzicht inderdaad geweldig!
We lopen wat rond op het panoramadek en maken wat foto’s. Het museum en de binnenkant van het gebouw hebben we wel genoeg gezien dus dat slaan we deze keer over.
Ik maak nog wat foto’s van een Alpenheggemus maar de mannen zien het al gebeuren dat de camera uit mijn handen gaat vallen. Omdat we niet zoveel geluk hebben gehad op hoge bergen tot nu toe haal ik hem maar binnenboord.
Deze wil ik jullie toch niet onthouden. Dit is de meter die bijhoudt hoeveel blikseminslagen er zijn op het lage gedeelte van het gebouw (het hoge gedeelte mag je niet bij komen). Dit is de telling van dit jaar tot nu toe. Ik denk dat wij ongeveer de helft hebben meegemaakt 🙂
Omdat het vroeg is moeten de gieren nog opschroeven om hoogte te maken. Ze komen op ooghoogte langs en dat kan ik natuurlijk niet laten. Mijn camera trekt bekijks bij de Fransen maar volgens mij zijn ze gewoon jaloers. Een Vale Gier (volwassen)
Na een aantal uurtjes beginnen er zich wolken te vormen en die gaan best hard. Wij besluiten om naar beneden te gaan en om de Tourmalet verder op te rijden. Vanaf de punt zien de Pic du Midi geheel in de wolken vertrekken. Op tijd beneden dus! Driemaal is scheepsrecht!
Vanuit huis ziet het er ook indrukwekkend uit. Maar ik ben blij dat we nu niet opnieuw op 3 km hoogte zitten maar veilig in ons huisje.
Kennen jullie dat verhaal van dat gezin dat met een kabelbaan naar boven ging en vast kwam te zitten? Dat overkomt je toch maar één keer in je leven? Toch?
In de ochtend vertrokken we van huis over de Col d’Aspin. Gisteren was hier de Tour de France maar daar is helemaal niets meer van te zien tot onze verbazing. Het enige zijn de teksten op de weg. Boven op de col nemen we een kleine pauze en zijn er niet alleen opdringerige koeien die het zout van je armen willen likken maar ook vlinders (Apollovlinder)
In de verte zien we waar we heen gaan vandaag. Daarboven op die hoge berg staat een sterren observatorium en daar gaan we naartoe. Pic du midi de Bigorre
Ik heb namelijk al maanden geleden een soiree etoilee geboekt voor ons vieren. Het lijkt mij geweldig om daar de zonsondergang te mogen bekijken en dan vervolgens uitleg te krijgen over alle sterren die we kunnen zien. Ik verheugde me er al maanden op. Het was helaas niet zo helder als de voorgaande dagen maar helder genoeg om toch genoeg te kunnen zien. Vol goede moed rijden we de Tourmalet op waarvandaan de kabelbaan vertrekt.
Het uitzicht boven is geweldig inderdaad. We ploffen even gezellig op de ligstoelen en genieten.
Maar dat is van korte duur want overal om ons heen komen er donkere wolken aanzetten. Ze verplaatsen zich erg snel en lijken van 2 kanten te komen. Het personeel begint stoelen op te ruimen en de mensen die niet voor de avond blijven worden bijna allemaal naar beneden gebracht.
Dan zet het ineens heel snel door en moeten we onmiddellijk naar binnen.
De lift die de laatste dagjes mensen zou vervoeren vertrekt niet meer. We krijgen uitleg dat het onweer dichterbij dan 10km is en dat we niet meer naar buiten mogen. Op dat moment slaat de bliksem keihard in. We schikken ons een hoedje maar de medewerker praat onverstoorbaar rap door. Hij lijkt niet onder de indruk. Ik wel. Binnen luttele seconden is het zicht verdwenen en zitten we echt middenin een onweersfront. Op 3km hoogte. Ik ben al geen fan van onweer en Marijn ziet aardig wit rond zijn neus.
We krijgen uitleg over de telescoop, de sterren en het gebied dat volledig uit het uitzicht verdwenen is. Daarna krijgen we een heerlijk diner terwijl het gebouw af en toe staat te schudden van de blikseminslagen. Marijn wordt nog witter maar het eten is heerlijk. Naar de sterren kijken op het terras is uit den boze en zelfs naar beneden is niet meer mogelijk. We zitten opnieuw vast op een berg. De mensen die alleen voor de dag kwamen krijgen ook maar te eten. Zij hangen wat in een kleine gang te wachten. Wij krijgen nog een beetje vermaak.
Hoewel de bliksem om ons heen toch ook wel indrukwekkend is om te zien. En als klap op de vuurpijl krijgen we hagel en sneeuw cadeau. No way down dus. De pompiers (brandweer) is ook boven. Hij loopt door het gebouw in zijn volle uitrusting en zorgt toch voor wat onrust onder de aanwezigen. We krijgen te horen dat de rest van het programma wordt afgelast. Zodra er een kleine opening is worden we geëvacueerd de berg af. Die opening komt om 22.45u tussen twee onweersfronten in. Wij zitten in de tweede lift (de dagjes mensen moesten eerst) en moeten opnieuw wachten omdat er bliksem is na het tussen station. De weg naar beneden duurt lang voor mijn gevoel en ik slaak een zucht van opluchting als we bij de auto staan. Wouter sms’t of we al veilig zijn want hij wil naar bed 😉 We kunnen gelukkig bevestigend antwoorden.
We rijden terug de Tourmalet af in een rustig tempo. Op de Col d’Aspin hebben we een prachtig helder zicht op de miljoenen sterren boven ons. Dat voelt wat zuur. Wat had ik vreselijk graag boven gestaan op Pic du Midi met dat zicht. Wat had ik me erg verheugt op de foto’s die ik daar kon nemen. Ik moet tot mijn eerlijkheid toegeven dat ik erg teleurgesteld ben.
Als kleine compensatie hebben we vrijkaartjes gekregen om nogmaals omhoog te gaan met de lift (overdag). Dat is best een prijzige aangelegenheid dus dit is een mooi gebaar. Maar ik slaap er nog een nachtje of 2 over. Want die kabelbanen, die heb ik eigenlijk wel een beetje gehad….
Nelly jarig vandaag!! Hiererdepiep hoera!!
Gisteren was het zondag en hebben we echt een rustdag gehouden (ja alweer). Ik heb heerlijk op het terras zitten lezen en de gieren bekeken die boven de bergen omhoog schroeven. Het was wel mooi helder maar we hadden allemaal iets in en om het huis te doen. Zo dacht Timo dat hij wel even een stukje kon gaan fietsen. Hij had er alleen niet aan gedacht dat wij bovenaan de berg wonen (330 meter hoogte verschil met het dal en een steile haarspeldbochten weg) en dat naar beneden prima gaat maar dat je er wel een aantal uur over doet om boven te komen 😉
Gelukkig nam hij mijn advies aan en is hij niet helemaal naar beneden gegaan. Maar zelf het stuk dat hij wel omhoog moest viel hem aardig tegen. Heftig bezweet kwam hij terug bij het huisje. Daar stond gelukkig het bubbelbad in onze privé spa aan zodat hij zijn pijnlijke spieren kon ontspannen en ik keek opnieuw naar de gieren.
Vanmorgen na rustig te hebben ontbeten zagen we de wolken uit het dal weg trekken. Dus zijn we in de auto gestapt, hebben we brood gekocht voor onderweg en zijn we opnieuw naar de Peyresourde gereden. Ditmaal hadden we wel mooi uitzicht op de haarspeldbochten die deze klim voor fietsers zo mooi maakt.
Daarna zijn we door gereden naar de Col du Portillon (1293 mtr). Eigenlijk een beetje voor Marijn omdat je daar de grens van Frankrijk en Spanje hebt. Maar dat viel hem en ons wat tegen want er stond geen duidelijk bord dat je Spanje in ging. Wat een desillusie.
Maar wel was duidelijk dat de andere kant van de berg Spaans grondgebied was en dus zijn we doorgereden. Een hele mooie route door de bergen. Dat wel.
De uitgestippelde terug route ging opnieuw over de Col de Bales omdat we die wel eens wilde zien zonder wolken. Nou dat was het waard! Prachtig uitzicht over de Pyreneeën.
Natuurlijk tijd voor een familiefoto 🙂
Oh ja en tot mijn spijt, vanwege het wat snelle en vreemde inpakken ben ik mijn vlindergids vergeten. Maar ik denk dat ik een Grote weerschijnvlinder op bezoek had vanmorgen op mijn terras.
Na 2 dagen rust (ik moest wel want mijn keel en oor ontsteking wil niet over gaan) waren we wel toe aan een klein ritje in de bergen vandaag. Maar vanmorgen hing de hele vallei vol met wolken. Ook vlak voor de middag was dat nog steeds zo maar toch zijn we vertrokken voor een klein rondje. Ik wilde graag de Peyresourde (1569 meter) op maar ook die lag al aardig in de mist. Toch was het een hele mooie klim naar boven. Alleen het uitzicht moeten we nog een keertje over doen. We zijn door gereden naar de Port de Bales op 1755 meter. Maar daar zat het gewoon pot dicht. We waren daar letterlijk in de cloud!
De weg naar beneden was nog link met fietsers die ons in de potdichte mist inhaalde met 60+ km per uur. Maar al snel kwamen we onder de wolken en moest er een pit stop gemaakt worden omdat er Lammergieren met Raven aan het bakkeleien waren. Te ver voor een foto maar prachtig om te zien door de verrekijker. Nog een stop werd er gemaakt voor een mooie Blauwe Iris, die tot mijn verrassing een Apollovlinder bleek te huisvesten. Het was koud en mistig en dus bleef de vlinder zitten. Prachtig dier met doorschijnende vleugels.
Daarna lekker aan de wijn en kaas op ons terras. Waar het uitzicht ondertussen ook op lijkt te knappen. De wolken trekken op en de bergen komen weer in zicht. Hopelijk blijven ze dat morgen ook!
Omaha beach
Gisteren aangekomen in Omaha beach. Het zie hier veel koeler dan in Nederland. Zo’n 20 graden. We zitten in een soort centerparks huisje bijna op het strand. Overal hier vind je herinneringen aan D-day van 71 jaar terug. Maar indrukwekkend waren de scheepswrakken die gisteravond met laag water te voorschrijn kwamen. Het water kwam niet laag genoeg om er bij te komen. En we vertrokken ook te laat om het nog te halen. Het water gaat hier ver terug maar komt ook weer snel op. Vanavond komt het water lager dus dan nog een poging. Vandaag gaan we het museum ( er zijn er alleen hier al 3 verschillende) en andere dingen bezoeken en bekijken. Geen WiFi bij het huisje en mijn card reader vergeten dus kan ik de foto’s niet op mijn pc krijgen. Foto’s breng ik sneller zelf naar huis dan ze hier uploaden. Vanavond probeer ik meer…..
Niet zo ver als in 2014 (zie hier) maar dit jaar gaan we een deel van Frankrijk verkennen. We beginnen in Normandië waar we logeren in een huisje op een resort. We gaan daar de landingsplaatsen van de geallieerde bekijken. Daarna zullen we afzakken naar de Pyreneeën. Nog wel net in Frankrijk maar ook Spanje gaan we vast bezoeken. We zullen hier af en toe wat verslagen plaatsen, net als vorig jaar. Jullie kunnen dus weer meelezen.
Je kunt je in de zijkolom opnieuw abonneren via de e-mail op deze blog.
