Auteur: Inge

Vanmorgen vroeg vertrokken uit Kingman want we hadden een lange reis voor de boeg. We draaide vanaf het hotel de route 66 op en maakte onze eerste stop in Hackberry daar stonden allemaal oude Ford’s buiten. Prachtig om te zien. We hebben er veel foto’s gemaakt maar vanwege een hele hele hele matige wifi hier kunnen we er niet uploaden

In Seligman hebben we gezocht naar de Cars auto’s  voor Lotte en Quinn. Ze waren er helaas niet allemaal. Takel had waarschijnlijk een klusje want die konden we niet vinden. De politie was er wel en wat andere auto’s die ik natuurlijk niet meteen herken. We hebben foto’s en filmpje gemaakt (die heeft Wouter Quinn, vraag er maar naar!) Als jullie er ooit in de buurt komen, ga wat eten bij de Snow Cap en vraag er om de mosterd en de rietjes 😉 Echt een aanrader! Wij hadden hotdogs en een taco.

Daarna zijn we doorgereden naar de Grand Canyon. We kwamen er om 14.30u aan en er was al een kamer klaar voor ons. We mochten zelfs nog kiezen en het meisje achter de balie koos een mooie kamer met uitzicht op de canyon.  Helaas zijn er aan de overkant wel wat branden en dus hangt er een mist (haze) in de canyon maar dat maakt het zicht voor ons niet minder magnifiek. Het is veel groter dan ik me had voorgesteld.

We wandelen de hele rim trail (5,5 km) Alleen Marijn heeft er wat moeite mee maar uiteindelijk haalt ie het tot het eind. Een echte bikkel!! (trooper zoals ze hier zeggen) We bezoeken het visitor center en vullen onze waterflessen bij. We besluiten de shuttle bus terug te nemen want niet alleen Marijn heeft vermoeide voeten. We eten wat in de Bridge Angel lodge en kijken naar de kleuren op de rim. Weer een mooie dag!

Vanmorgen vroeg vertrokken uit Desert Palm. Wat een mooie stad is dat! We zouden daar nog wel eens terug willen komen. We hebben de weg door Joshua Tree gekozen en daar hebben we geen spijt van. Wat een bijzonder mooi park is dat. Ik ga proberen om wat foto’s te uploaden maar de wifi is hier erg slecht. 

We begonnen bij prachtige mooie palmbomen midden in de woestijn. Heel bijzonder om te zien. In het park was het zo rond de 40 graden dus lange wandelingen werden afgeraden. Dat hebben we dan ook niet gedaan. We hebben alleen de dingen bekeken langs de weg.

Een heel stuk land vol met cactussen. Je mocht ze niet knuffelen

Sommige rotsformaties zagen er bizar uit. Soms wisten we niet eens waar we kijken moesten.

Dit is de echte Joshua Tree. Het is niet eens een boom maar een cactus in de familie van de Yucca. Ze zijn echt heel erg bijzonder om te zien.

Daarna zijn we 100-den kilometers door eindeloze woestijn heen gereden om in Kingman te komen. Op sommige stukken waar we gestopt zijn was het wel 44 graden en blies de wind als een warme föhn. Morgen gaan we naar de Grand Canyon en ik denk dat we daar geen tot zeer weinig internet zullen hebben. Dus mogelijk morgen even geen logje.

Vanmorgen hebben we LA verlaten. We waren er allemaal niet verdrietig om. LA is niet onze stad. Wij hebben het idee dat je er of onmetelijk rijk bent of straatarm en er is niets tussenin. Bovendien is het algehele gevoel daar in de stad niet fijn. Je moet het een keer mee hebben gemaakt maar voor ons was dit de eerste en de laatste keer. We vertrekken naar de woestijn.

Het landschap buiten LA zien we langzaam veranderen van stad naar woestijn. Het is wel mooi om te zien. We zien ook ineens veel meer nu de smog van de stad verdwenen is. Er blijken mooie bergen rondom te liggen. Rond het middaguur rijden we Desert Palm binnen. Veel eerder dan we dachten. De lobby van het hotel staan vol. Vol met stinkende brandweermannen. Zij hebben 4 dagen lang het vuur hier in de bergen bestreden en hebben nu een dag vrij. Ze willen douchen en slapen. Begrijpelijkerwijs krijgen zij de kamers die klaar zijn en wij moeten wachten. Al hun auto’s staan buiten op het parkeer terrein. Dat is een mooi gezicht. Wij zijn hier veilig zeggen ze 😉 En dat voelt ook wel zo met al die auto’s bij het hotel.

We besluiten naar het Wallmart Supercenter te gaan in Palm Springs. Binnen hebben ze namelijk airco en buiten is het slechts 42 graden. Die temperaturen doen rare dingen met een mens 😉

We kopen er weinig (ijsjes en die eten we binnen op). Daarna rijden we terug naar het hotel. Het is hier echt de woestijn maar midden in de woestijn staat deze prachtige mooie stad. Een groter contrast met gisteren kan bijna niet. We genieten er allemaal van.

Mt Jacinto is dicht vanwege het vuur dus besluiten we lekker bij het hotel te blijven. Het voelt als 49 graden hier. Alsof je continu in een föhn staat. Lekker warm hoor. Het is heet maar het is gek genoeg wel uit te houden. Alleen de hitte die van het asfalt afkomt is vreselijk vervelend. Dat voelt alsof je op een kookplaat loopt. Dat doen we dus ook zo weinig mogelijk. Lopen 😉 We doen alles heel Amerikaans met de auto.

Zelfs het zwembad is niet koel meer. Het voelt als een hottub en de eigenlijke hottub voelt als hete soep van oma. Daar zit ook niemand in. Het voelt heel tropisch met die palmbomen naar het zwembad. 

We gaan morgen verder. Het is te heet om wandelingen te gaan maken in Joshua tree maar we gaan er wel doorheen. We gaan waarschijnlijk de hele dag doen om in Kingman terecht te komen. Ook daar hebben we een BW hotel.

Vandaag hebben we besloten Yosemite te annuleren. De brandweermannen hier zeiden ons dat dat vuur zeker nog een maand (maar mogelijk langer) zal blijven branden. Ik hoest al van een sigaret dus we hebben gewoon besloten te annuleren. Yosemite is zo wie zo nog dicht tot vrijdag en wij zouden zondag heen gaan maar omdat ik nu vandaag annuleer krijg ik mijn aanbetaling terug (hoop ik). Het is niet anders. Dennis en ik zetten Yosemite op ons verlanglijstje. Maar dan zonder rook van vuur. We gaan nu na Mammoth Lake verder met ons schema en zijn 3 dagen eerder bij Linda die al met smart op ons zit te wachten 😉

 

Vanmorgen was het 14 graden bij het opstaan en heel Morro bay lag onder een dikke laag mist. We nemen ontbijt in het hotel en ook dat is niet om over naar huis te schrijven ;). We vertrekken dus vroeg om voor alle drukte en files Los Angeles in te kunnen rijden. Dat lukt niet helemaal. Op de 101 belanden we toch in de file. Om 14u zijn we bij ons hotel in een zijstraatje van Hollywood boulevard en we mogen gelukkig in onze kamer. Daar kunnen we alle spullen veilig opbergen als we de stad in gaan. Hier iets in je auto laten liggen is geen optie. Het hotel ziet er aan de buitenkant echt niet uit. Tralies op de ramen en alles oud en aftands. Maar eenmaal binnen wacht ons een verrassing. (alle foto’s in deze log zijn met de telefoon gemaakt, geen puf meer om de camera leeg te halen)

We bergen onze waardevolle spullen op en gaan op zoek naar het Hollywood sign. Het zou vlakbij het hotel zichtbaar moeten zijn. We maken echter een fout… we gaan lopen en het is nogal heet. We nemen voldoende water mee maar we weten niet helemaal zeker waar we moeten zijn. We zien de letters een aantal keer maar niet goed genoeg. Na een half uur zoeken in de hitte geven we het op en lopen terug naar het hotel. We pakken de auto (met airco) en rijden er naar toe. We bleken veel verder te moeten zijn dan we dachten. Maar we hebben ze gezien 😉

Daarna rijden we naar de Walk of fame. Dat is wel redelijk dichtbij het hotel maar we zijn nu met de auto dus we rijden er even heen. We draaien een parkeerterreintje op en zien dan dat het parkeren 30 dollar kost! Dat is idioot voor even een paar minuten sterren in de stoep kijken. We rijden er weer af en parkeren de auto bij het hotel. Daar roept het zwembad ons en we plonsen er allemaal in. Heerlijk even.

Als het niet meer zo warm is lopen we vanaf het hotel naar de Walk of Fame. Het is een niet zo lang stukje lopen maar ik denk dat we wel 100 zwervers zijn tegen gekomen en allerlei ander gespuis. LA is niet mijn stad. Ik voel me er niet op mijn gemak en de mentaliteit van de mensen is hier ook niet leuk. We blijven gelukkig maar 1 nachtje. We bekijken even wat sterren in de stoep. Er liggen er onwijs veel en we kunnen ze niet allemaal bekijken. 

We halen een broodje en lopen in het half donker terug naar het hotel en we zijn allemaal blij als daar de deur open gaat en we naar binnen mogen. We eten de lekkere broodjes op de kamer. Morgen gaan we naar Palm Springs. De planning in het roadbook kunnen we niet aanhouden want Mt Jacinto is dicht vanwege een grote bosbrand. Maar bij het hotel hebben we er geen last van. Misschien bezoeken we alvast wat in Joshua Tree of gaan we gewoon bij het zwembad van het hotel hangen. We zien wel. We hebben vakantie  

Vanmorgen vertrekken we wat later uit ons hotel. We hebben namelijk verbazingwekkend genoeg uitgeslapen. De Anza Inn Best Western in Monterey is een aanrader. Mooi schoon hotel en aardige mensen. We ontbijten simpel maar lekker in de lobby van het hotel en we vertrekken richting de highway 1. De foto’s en filmpjes van deze weg kunnen onmogelijk laten zien hoe mooi het daar is. We stoppen bij heel veel plekken. Soms om gewoon te kijken en soms ook om foto’s te maken. Er klinkt regelmatig “wow” door de auto.

Gisteren hebben we van Don (degene op de walvisboot) de tip gekregen om tussen milespost 43 en 41 zoveel mogelijk te stoppen en te kijken voor Californische condors. Deze vogels zijn zeer ernstig met uitsterven bedreigd en er loopt een project waarbij de vogels weer opnieuw uitgezet worden. Sommige jongen worden van de nesten af gehaald in het ei (het ouderpaar legt dan weer nieuwe eieren) en zo worden de overlevingskansen vergroot want de jongen die met de hand groot worden gebracht worden allemaal weer uitgezet. Daarom hebben ze allemaal een tag op hun vleugels. We staan er net 3 minuten als er een enorme Condor aan komt zeilen. Ze zijn ineens groot en ongelooflijk lelijk.

Deze vogels doen het hier goed en we zien er meerdere vliegen. Ze zijn best wel mooi om te zien.

Daarna rijden we verder in een prachtig landschap. Vlak na de Mud slide (de weg is inderdaad net 6 dagen open) zie ik in een baai ineens iets zwemmen. “Stop!! Daar zwemmen dolfijnen!” roep ik en we zetten snel de auto neer en kijken een hele tijd naar een groepje jagende dolfijnen onder ons in het prachtige blauwe water. Ze zijn eigenlijk te ver voor foto’s maar op een gegeven moment springen er 2 naast elkaar uit het water omhoog. Wij en een engels gezin dat naast ons staat juichen en klappen voor de dieren. Volgens mij hebben ze ons gehoord want ineens zwemmen ze richting de rotswand en beginnen te spyhoppen. We kunnen ze ineens heel goed zien.

We staan nog een tijdje naar ze te kijken als ze voorbij zwemmen en verderop de baai gaan jagen. Wat een geweldig cadeautje!

Vervolgens rijden we door richting Morro Bay. Het laatste deel van de hwy 1 is niet zo mooi als het begin. Ik wil nog wel even stoppen op 1 bepaalde plaats. Er woont langs dat stuk namelijk een hele groep Zeeolifanten. We stoppen een klein beetje op goed geluk op een klein parkeerplaatje en we zijn weer de enige. Maar onder ons op het strand ligt wel een paar ton aan blubber te zonnen. Ze zien er erg grappig uit en we staan best een tijdje naar ze te kijken. Ze hebben een kort lontje en het inkomende getij (het wordt vloed) helpt ook niet mee. Er wordt soms best ruzie gemaakt.

Daarna rijden we door naar Morro bay en we slapen weer in de best western. Tenminste dat vinden wij maar de dame bij de receptie heeft geen reservering van ons en het hotel is vol. Ik open mijn app en laat haar zien dat ik wel degelijk een reservering heb. Maar ze geeft mij mijn best western pasje terug en zegt van niet. Ik ben verbaast. Ik heb alles nog zo dubbel gecheckt voordat ik weg ging en in mijn app staat ook echt een reservering voor dit hotel. Een beetje geïrriteerd zeg ik dat ze dan op reserveringsnummer moet checken. Dat doet ze niet en ze vraagt me nogmaals naar mijn naam. Als ik mijn naam aanwijs op het pasje bleek zij op “netherlands” te hebben gezocht als naam en niet op mijn eigenlijke (meisjes) naam. Wat een verwarring! Ze heeft toch een kamer voor ons.

Dit hotel is overigens geen aanrader. Het is klein en het stinkt er een beetje. Er mogen geen huisdieren in maar de handdoek rook naar natte hond. Wij gaan morgenochtend vroeg weer verder. We willen een beetje op tijd in LA aankomen om niet uren en uren in de file te hoeven staan. Eens kijken of we morgenochtend vroeg op kunnen staan. Voor nu gaan we slapen na een mooie  dag aan de Big Sur kust. 

Vanmorgen waren we al redelijk op tijd op want vandaag gingen we walvis kijken. We moesten om 11u in Moss Landing zijn wat een half uurtje rijden is vanuit Monterey. We vertrekken op tijd en rijden zo de file in op de highway 1. Er is road work en we moeten even een tijdje rustig aan rijden. Maar we zijn ruim op tijd en geheel Monterey Bay is in dichte mist gehuld. We kijken nog even bij de zeeotters die aan het spelen zijn en ineens duik ik op mijn knieën met mijn lens op de grond. Mijn mannen kennen mij al langer en ze stappen voorzichtig achteruit en kijken wat ik zie. Het is een Snowy Plover (Amerikaanse Strandplevier). Een soort die ik heel erg graag wilde zien en fotograferen.

Het is nog steeds behoorlijk mistig maar de plevier laat mij best dichtbij komen en ik krijg hem aardig op de foto. Voor mij is de dag al goed en hij moet nog beginnen 😉

Daarna rijden we naar de overkant waar we op de boot moeten stappen. De boot is een leuke snelle versie waar we maar met 6 mensen op kunnen. We zitten dicht op het water en ik heb dit geboekt omdat ik dacht dat mijn mannen dit wel leuk en spannend zouden vinden. Van mij hoeft het eigenlijk niet zo. Te dicht op het water, te hobbelig (ik word nogal snel duizelig) en ik betwijfel of ik echt kan fotograferen. Maar ach… leuk is het wel.

Dacht ik……

We varen de baai uit en daar beginnen de golven. We stampen er overheen en ik vind het wel leuk. Soms krijgen we een lekker laagje water over ons heen. Er zitten veel mooie soorten vogels in de baai maar die zijn door de flinke golven lastig te fotograferen. Ik zie wel een aantal nieuwe soorten. Cool!

Dan zien we Bultruggen en ze zijn aan het eten in een hele school visjes. We leggen de boot stil en binnen enkele minuten zien mijn mannen groen. Marijn heeft er het meeste last van en voert de visjes een aantal keer. Dennis en Timo houden zich goed wat dat betreft maar veel meer dan Uh huh komt er niet uit. Ik heb nergens last van en ik was nou juist degene die er wat tegenop zag. Kate (de kapitein) stelt voor dat ik de blackmail pictures maak vandaag 😉 Ik hou me in en vind het zielig (zeker voor Marijn) maar ik kan er verder ook niets aan doen. Dus kijk ik naar de walvissen en zeeleeuwen die zich tegoed doen aan de net gevoerde visjes.

De Bultruggen zijn geweldig. Het zijn er 4 waarvan er eentje echt mega groot is. Ze duiken in een net van bubbels omhoog met hun mond open. Soms zelfs zo dichtbij dat we whale-snot op ons krijgen. (dat stinkt trouwens en doet mijn groene mannen geen goed)

Foto’s maken is lastig op de schommelende boot maar daar ging het mij vandaag ook niet om. Het gedrag bekijken is ook prachtig. Op een gegeven moment zien we allemaal bellen onder ons. We denken eerst dat het visjes zijn maar al snel heeft Kate door dat dat het niet is. Het is de grootste walvis van het stel die onder de boot zit. Ze weet dat wij er zijn maar Kate wil haar beslist niet raken. Daarom zet ze de motor van de boot helemaal uit. De walvis komt binnen een meter van de boot omhoog met haar mond open en de andere 2 er vlak naast. “Hold on” schreeft Don (de helper) door het bootje en we stuiteren even flink heen en weer.  Marijn is van groen naar intens wit gegaan en ik kan bijna niet geloven wat er net gebeurde. Geen foto’s daarvan natuurlijk. Dit gebeurde zo onverwachts dat zelfs de kapitein zich heeft laten verrassen en dat komt niet zo vaak voor. Toch heb ik mij geen moment onveilig gevoeld. De walvissen wisten heel goed waar wij waren en ze hebben de boot niet geraakt. Maar toch…. Marijn is bang.

Bultruggen video

We blijven nog heel even en dan begint de wind ook aan te trekken en de golven worden hoger. We vertrekken weer richting de haven waar we nog een rondje maken langs de zeeotters. In baai (geen golven) krijgen mijn mannen weer praatjes. We zijn iets eerder bij de dok dan gepland maar niemand klaagt. Ik sta nog wat na te praten. Don is een grote vogelaar en we bespreken de soorten die we onderweg hebben gezien. Dennis en Timo komen weer bij. Marijn heeft iets langer nodig.

Bij het hotel laten we Marijn (op zijn verzoek) achter in de hotelkamer. Wij gaan nog even naar Fisherman’s warf in Monterey. Ik wil nog een koelkast magneet (die sparen we tijdens de vakantie)

We kijken er even rond en kopen inderdaad een koelkast magneet. Maar wij vinden Fisherman’s warf in San Francisco veel leuker dan hier. Op de terugweg halen we 2 grote pizza’s die we op de hotelkamer opeten. Marijn eet gelukkig mee. Hij is er overheen en vond het toch een mooie dag. Gelukkig maar 😉

Ondertussen houden we alle bosbranden in de gaten. Vandaag is er eentje ontstaan in Palm Springs op een paar kilometer van het hotel waar we over 3 nachten zijn. Dat zou wel eens anders kunnen gaan lopen. Ik ga morgenochtend op zoek naar een alternatief. Ook Yosemite Park is geheel dicht vanwege een brand daar.  We zouden wel eens heel erg snel bij Linda en David kunnen belanden als dat zo door gaat.