Auteur: Inge

The sound of the wind is whispering in your head 
Can you feel it coming back? 
Through the warmth, through the cold, keep running till we’re there.
We’re coming home now!

Vandaag is onze laatste dag in Port McNowhere (de locals noemen het zo en wij moeten eerlijk zeggen… ze hebben gelijk). We gaan de omgeving wat verder verkennen. Dit is echt het onbekende noorden van Vancouver Island. Wij genieten ervan en zitten eigenlijk niet te wachten op de drukte die we in Victoria hebben gezien. We rijden naar Port Hardy (Port Hardly). Het kan bijna niet maar het is er nog kleiner dan Port McNeill waar wij verblijven. We kunnen daar wel langs de kust lopen. We doen het een stukje en dan hoor ik een Bald Eagle. Daar waren we ook eigenlijk een beetje maar op zoek. Ik zie er een en als we onder de bomen doorlopen vliegen er 2 volwassen dieren boven ons hoofd weg. Hmm pech.. We lopen een stukje verder en bij de plek waar een klein riviertje in zee stroomt zitten er veel. Heel veel. Ze zitten op het strand, in de bomen en sommige op prachtige plekken naast de zee.

Het zijn dieren van allerlei leeftijden. Ik zie volwassenen, sub-adult (bijna volwassen), jongeren en jongen van dit jaar zitten. Vooral de jonge vogels zijn geweldig. Ze oefenen met jagen. Op elkaar! En ze geven schelpen en stenen aan elkaar over. Het is echt geweldig om naar te kijken en natuurlijk rammelt mijn camera.

Ik vermaak me er wel een uurtje terwijl de mannen het strandje verkennen. Ze vinden beer-sporen en ineens zijn ze snel bij mij in de buurt (geen beer te bekennen!). We eten in Port Hardy bij de A&W. Tot onze verbazing hebben ze die er en het smaakt heerlijk.

Daarna rijden we richting Port Alice. Onderweg stoppen we bij Lake Alice waar je erg leuk kan zwemmen. De jongens vissen hun zwembroek uit de waszak (ach wat maakt het uit na bijna 5 weken vakantie) en springen er in met de locale kinderen. Ze hebben meteen lol met een grote boomstam. Wij praten met de mensen langs de kant. Ze zijn goed op de hoogte van hun eigen land en de geschiedenis van het gebied. Ze vertellen ons over hoe het gebied zich ontwikkelend en over hoeveel mensen er wonen. Een jongeman vraagt waar we dan in werken. In logging? (houthakken). Dat is hier, naast visser, het werk dat er te doen is. Ik grinnik en vertel hem dat er met 16 Miljoen op een postzegel gewoon geen ruimte is voor zoveel hout. Hij kijkt verbaast. Oprecht verbaast. We vertellen hem dat we onder zeeniveau wonen, dat we palen onder onze woning moeten slaan omdat het anders weg zakt en dat we geen bedrock (rots) hebben waar we op kunnen bouwen. Of we er wel op kunnen lopen en autorijden dan? Hahaha het is een ongelooflijk leuk gesprek. Hij weet werkelijk niet wat hij hoort. Dat mensen zo kunnen wonen. Ach dat denken wij andersom ook wel eens. We nemen afscheid van deze aardige mensen en rijden verder naar Port Alice. Dat is pas echt Port Nowhere!! Wij krijgen het idee van “Hello police, school, hotel and barbershop Port Alice, Alice speaking” Er is niets en we rijden er doorheen en gaan weer terug. Op de weg terug zien we een baby-beer op de weg staan. Natuurlijk stoppen we, hij eet wat in de berm, kijkt op en ziet ons staan. Hij schrikt zichtbaar en rent in volle vaart het bos in. Achter zijn mama aan waarschijnlijk. Blijf maar flink bang van mensen kleine beer!

We maken een stop bij Resort Cluxewe. Ze hebben daar een soort strand en wij kijken vol verbazing naar de zalmen die met echt honderden uit het water omhoog springen. De zalmen trek is nog niet begonnen. Daar moeten we nog een goede 2 weken op wachten. Maar de eerste zalmen zijn wel al aangekomen voor de kust en zijn op zoek naar de rivieren (daar waren al die Bald Eagle’s van de ochtend dus ook op aan het wachten). Het is een mooi schouwspel. Mensen proberen ze te vangen en degene die dat kunnen (de vissen eten niet meer zodra ze zich gaan voortplanten dus vangen met een hengel valt niet mee) maken de vissen meteen schoon op een speciaal ingerichte tafel op het strand. De vissen gaan een uurtje later de BBQ op. Veel verser kan je het niet krijgen.

Morgen vertrekken we hier erg vroeg. We rijden naar Nanaimo en nemen daar aan het einde van de dag de boot over naar Vancouver. We zijn daar pas in de avond en slapen weer bij Margaret waar we de eerste 2 nachten ook sliepen. Woensdag vertrekken wij dan vanaf Vancouver International Airport weer op weg naar huis. We zijn er klaar voor om weer naar huis te komen. We gaan Canada en de USA en alles wat we hier gezien hebben zeker missen. We hebben veel op de log geschreven maar we hebben zo veel meer te vertellen en te laten zien. Het was een fantastische reis. Echt geweldig. Zijn jullie klaar voor al onze verhalen?

Oh ja. Even een huishoudelijke mededeling voor de ophaler(s). We hebben een koffer meer mee terug en waarschijnlijk ook een handbagage tas meer. Volle (achter)bak dus.

Dit is een filmpje van Marijns telefoon van gisteren. Hij mocht voor bij de kapitein zitten en maakte dit van de Bultrug. Is dat niet geweldig?

Zo deze dag zou ons toetje van de reis moeten worden. We vertrekken vroeg vanuit het hotel naar de verzamelplaats voor de whale watching boot van Mackay whale watching. Het is maar een heel klein stukje vanaf ons hotel. We lopen binnen bij Donna. We betalen (krijgen nog 10% gezinskorting ook) en lopen met nog een aantal mensen naar de boot. Daar wacht Bill op ons. Na het veiligheidspraatje vertrekken we.

We vliegen met ongeveer 60km per uur de bay uit. Het gaat hard. Ik moet heel even wennen maar daar na gaat het prima. De boot is veilig en wiebelt niet. Ik maak wat foto’s van de zeevogels die met ons mee vliegen. Geweldig om te zien dat sommige onze boot zelfs inhalen. Als we het eiland om draaien zien we de eerste vinnen al boven het water uit komen. Bill legt de boot precies zo neer dat de dieren langs ons heen zwemmen en hij zet de motor uit. We dobberen en de Orka’s komen dichter en dichter bij.

Er zit een baby in 1 van de groepen. Het is de I15 pod met een mannetje dat al getagd is in 1988. Hij is ook groot en prachtig. En ze komen steeds dichterbij. Wij genieten! Zo horen Orka’s te zijn. Wild en gewoon zichzelf. Bill gooit de microfoon in het water en we horen ze tegen elkaar praten. Dat klinkt gaaf. Het kleintje maakt een soort Jiiihhaaa geluid en het is zo gaaf om dat te horen. Ik heb zoveel foto’s dat het me nog weken gaat duren om ze allemaal uit te zoeken en te bewerken. Maar hier is er vast nog eentje.

Volgens de regels mogen we maar een uur bij de Orka’s in de buurt blijven dus Bill vertrekt. Ik vind het wel jammer maar hij zegt dat hij ons een Humpback (bultrug) gaat geven. Krap enkele minuten later zien we een enorme Bultrug enkele enorme tail-slaps geven. Het geluid dringt zelfs met trillingen door in de boot. Wow dat is gaaf!

Dan duikt de walvis naar beneden. We staan te kijken en te wachten en ineens springt hij hoog boven het water uit. We zijn allemaal wat verrast en ik had teveel millimeters op mijn camera staan. Snel schroef ik de extender ertussen uit. De walvis zwemt hard maar Bill houdt hem prima bij. Opnieuw laat hij zijn staart zien en duikt hij onder in volle snelheid. Bill volgt en dan….. BAM… vlak naast de boot springt hij bijna volledig het water uit.

Ooit heb ik dit al eens gezien. Vlak voor de pier van IJmuiden. Die foto’s zijn slecht en te ver weg dus maak ik ze graag eens opnieuw. Nou en die kans krijg ik. De walvis springt nog enkele keren uit het water vlak bij ons voordat hij onder duikt en verder zwemt. Wij laten hem gaan. Dank je wel geweldig ongelooflijk mooi dier.

We maken onderweg nog wat foto’s van zeevogels en een zeeleeuw. Dan varen we terug naar de haven. Zeer zeer zeer tevreden stappen wij van de boot. Wat een dag! Wat een dieren! Wat een toetje op onze reis. Ongelooflijk gaaf. Hebben jullie mij niet kunnen horen thuis? 😉

We beginnen deze ochtend in Victoria erg vroeg. Het slapen midden in de stad is toch niet geheel mijn ding. Ik ben meerdere malen wakker van het lawaai van de stad en in de ochtend zijn we dat allemaal. We checken vroeg uit en gaan op weg naar Port McNeill, helemaal in het noorden van Vancouver Island. De meeste mensen kiezen voor Nanaimo en dan Tofino (westkant) maar wij kiezen het vrij onbekende noorden. We zien wel.

In het plaatsje Duncan (ja inderdaad) eten en drinken we wat bij de Starbucks. Ik neem een Caramel latte en die smaakt verrukkelijk. We nemen wat croissants mee en rijden weer verder. Net boven Nanaimo nemen we de afslag naar het North Island Recovery Centre. Wouter en Marije hebben in 2010 (geloof ik) daar een Bald Eagle geadopteerd in mijn naam en nu gaan wij hem bekijken. Hij is er nog, Benji.

Mijn naam hangt niet meer op het bord maar ik heb nog wel steeds een gratis entree kaartje. Maar wij betalen gewoon. Ze doen heel goed werk en die 8 dollar kunnen wij best missen. We bekijken alles en horen van de verzorger dat de jonge beren net een paar dagen daarvoor vrij zijn gelaten. Jammer maar ach… ze horen nou eenmaal wild en dat is wat ze daar doen. Ze lappen ze op en laten ze vrij. Als het kan tenminste. Benji kan niet meer vrij. Hij woont er permanent net als enkele andere bewoners en een enorme Zwarte Beer genaamd Knut (what’s in a name). We bekijken ze allemaal en na ongeveer 1.5 uur gaan we weer verder.

Voorbij Nanaimo houdt de weg naar het noorden heel lang de kust. Het is mooi om te zien maar op een gegeven moment gaat de weg van de kust af en rijden we door het bos. We zien een helikopter met een enorme waterzak opstijgen (shit weer een bosbrand) maar verder zien we vooral bomen en geen mede weggebruikers. Wij krijgen een beetje het idee dat we op de weg naar het einde van de wereld zitten zo weinig mensen komen we tegen. We stoppen bij een mooi meertje voor een pitstop. Er loopt een pad naar beneden en we gaan de trail op. Even de benen strekken. De bearspray is mee en we zingen een liedje als we op de trail lopen. Er is, net als op de weg, helemaal niemand. De jongens spelen bij het water (het is lekker warm) en ik zit op een bankje van de omgeving te genieten. Het is er prachtig.

Dan hoor ik iets kraken verderop de trail. Mijn nekharen gaan overeind ondanks dat ik niets zie bewegen. Ik heb geleerd om op mijn intuïtie te vertrouwen en ik jaag de jongens voor mij uit de trap op. “hup naar boven, nu”. Ook zij vertrouwen op mijn intuïtie en doen het gedwee. Bovenaan de trail blijf ik even staan kijken. Ik zie nog steeds niets en ik hoor ook niets meer maar toch ben ik blij dat ik boven ben bij de auto. We rijden over de verlaten weg door naar Port McNeill.

We vinden het hotel. Het is een keurig hotel met een mooie kamer. We lopen het piepkleine dorpje in. Er is hier niet veel. Wat winkeltjes en enkele eettentjes waarvan de deur van sommige gesloten blijft voor ons omdat er geen minors (minderjarige) naar binnen mogen omdat er alcohol geschonken wordt. Stomme regel. We vinden een cafe en eten er gezellig wat. Morgen vertrekt vanaf deze haven de boot waar wij mee gaan whale watching. We kunnen er lopend heen. We zijn er ook achter dat er hier in de omgeving meer mooie dingen te zien zijn. Maar eerst morgen. Orka’s staan hoog op het verlanglijstje van ons allemaal!

Vanmorgen werden we pas om 8u wakker. Dat is niets voor ons. Het ontbijt was maar tot 9 uur dus we zijn snel naar de ontbijtzaal gegaan. Er was gelukkig nog genoeg. Na het uitchecken rijden we als eerste naar de carwash want die auto…. het kan echt niet zo. Iedere keer als we iets uit de achterbak moeten pakken dan zijn onze kleren vies. Cadeautje van de weg van Linda 😉 Er wassen 2 mannen de auto helemaal met de hand en vervolgens gaat ie nog door de wasstraat. Hij kan er weer even meer door.

Daarna rijden we Olympic National park in. We bezoeken daar het visitor centrum en rijden daarna naar Hurrican ridge helemaal boven Port Angeles. Het is een mooie rit op en boven is het uitzicht prachtig ondanks dat het wat hazy (mistig) is maar daar zijn we ondertussen wel aan gewend. We blijven een tijdje boven hangen en maken een wandeling en kijken naar de herten. Ze lopen op het parkeer terrein gewoon tussen de mensen door. Bij het bezoekers centrum maakt een andere toerist een foto van ons.

Na de rit naar beneden parkeren we de auto bij de boot en lopen we naar de US customs. Zij moeten onze groene visa papiertjes uit onze pasporten halen. De douane beambte die er staat kijkt wat bedenkelijk. Hij haalt ze eruit maar geeft eerlijk toe dat zij ze niet eens laten invullen en dat wat hun betreft de stempel genoeg was geweest. Ach… wij hebben bij het ingaan van de US een gezellig praatje gemaakt met chief Johnston en nu mag mister Samano ze eruit halen van ons. De stempel hebben we nog dus we mogen gewoon weer US grondgebied op. Het blijft een beetje typisch maar wij hebben ons in ieder geval aan de regels gehouden. We slenteren wat over de boulevard en bekijken de krabvissers op de pier. De mevrouw laat ons de manier van vissen zien en een krab die ze net gevangen heeft. Hij is te klein en gaat terug in het water. De jongens kijken hem na als hij van de pier af weer het water in gaat. Lucky basterd….

Daarna varen we over met de boot naar Vancouver Island. De tocht duurt 90 minuten en er staan best wel wat golven. Het is koud en winderig op het dek dus besluiten wij lekker binnen te blijven en maken we een praatje met wat Amerikanen. De boot legt aan de in haven en ons hotel blijkt op de boulevard aan de haven te zitten. Dat is makkelijk! De douane zegt “welkom terug in Canada” en we parkeren de auto achter het hotel. Het is een simpele kamer maar het voldoet. We slenteren wat langs de boulevard waar allerlei leuke kraampjes zijn en allerlei straat muzikanten. Het is er gezellig druk en wij eten een ijsje en kijken overal rond. Nu, 10u, gaan we lekker slapen. Morgen gaan we naar Port McNeil.

Vanmorgen zijn we vertrokken vanuit cottage grove. Met toch wel een beetje pijn in ons hart. Wanneer gaan we de kinderen van Jeroen en Melissa weer zien? En wat zullen we de gezelligheid bij Linda en David missen. Maar we hebben nog een toetje te goed. We gaan naar Vancouver Island.

We rijden de interstate 5 op bij Cottage Grove en die moeten we 371 km volgen voordat we richting Olympic national park rijden. Onderweg rijden we naar Woodburn. Dat is een groot outlet centrum waar ze echt onwijs veel grote merken hebben. Ik wil alleen even naar de Gap winkel voor een trui voor Marijn en Timo. Maar oh…… betrapt…

We lopen langs de Bose shop. De mannen gaan naar binnen en als ik even later terug loop zijn ze daar nog. Ze willen niets maar als ik Marijn vraag of hij hier de koptelefoon met noise cancelation heeft gezien die hij al heel lang wil (maar in NL is die echt veeeeeel te duur), zegt hij nee. We zoeken ze, vinden ze en kopen uiteindelijk 3 stuks (Timo heeft een goede en wil niet). Ze zijn zo veel goedkoper dan in NL dat we het niet kunnen laten. Marijn geeft zijn geld van oma er aan uit en ik koop er eentje en eentje voor Dennis verjaardag alvast. We zijn er erg blij mee. Vooral Marijn want nu hoort hij het vliegtuig lawaai niet meer als hij ze in heeft.

We moeten weer door want we hebben wel wat vertraging opgelopen. We rijden bij Olympia (wat ligt er veel sneeuw op Mt St. Helens!) de highway 101 op en dat is een gave weg. We rijden langs het water terwijl aan de andere kant er nog sneeuw op de bergen ligt. Het is erg mooi. We rijden naar Port Angeles. We hebben daar een kamer in de Super 8. Deze keer heb ik gereserveerd en dat is maar goed ook want ze zijn vol en veel van de andere hotels ook. We eten wat en kijken wat we morgen kunnen doen. We zijn de hele dag in Olympic NP en gaan pas met de boot van half 6 over naar Victoria op Vancouver Island. Morgen rijden naar Hurrican ridge. Dus wie weet wat we morgen weer te vertellen hebben. Nu eerst slapen. Ik mis de zonsondergang, de wijn en het gezelschap van Cottage Grove nu al……

Vandaag zijn we naar Crater Lake gereden. Dat is een prachtig mooi meer dat gevormd is door het inzakken van een grote vulkaan. Het water is blauwer dan blauw en echt prachtig om te zien. De rit er naartoe was werkelijk prachtig door de bergen en die weg is maar 4 maanden per jaar open. Nou dat begrepen wij wel! Boven bij Crater Lake lag er nog een klein beetje sneeuw. Het was een prachtige dag en we zijn blij dat we gegaan zijn. Nu zitten we op het terras bij Linda en David aan een glaasje wijn. Live is good!

We zijn gisteren en vandaag lekker bij Cottage Grove in de buurt gebleven. Gisteren zijn we met Jeroen, Melissa en de kindjes naar Dorena Lake geweest. We hadden de boot mee genomen en we hebben gevaren, gezwommen en gewoon plezier gehad met elkaar. We zien elkaar natuurlijk niet vaak en het is leuk om mijn kinderen te zien donderjagen met Jeroen zo als wij dat vroeger met hem deden :).

Vandaag, zondag, zijn Dennis en ik naar Eugene geweest om te winkelen. Ik ben bij de Victoria Secret geweest en we hebben wat lekker douche spullen gekocht die hier zo fijn zijn. Toen we daar waren kregen we een bericht van Marijn dat bij Linda degene die kwam graven om de tank in te graven, de waterleiding had stuk getrokken en dat het een waterballet was thuis. Hmm…. we hebben water gekocht en zijn terug gereden. Thuisgekomen hebben we eerst eens gekeken en Linda heeft de loodgieters gebeld. Zij zijn het komen maken op zondag….. We zijn blij dat we met 6 mensen in het huis weer stromend water hebben op deze berg.

Weinig tijd voor logjes. Het gaat goed met ons en we nemen hier heerlijk rust samen met Linda, David, Jeroen. Melissa en de kinderen. Het is altijd erg fijn om hun te zien. En wij genieten. In de loop van de week gaan we weer door naar Vancouver Island. Dan zal er weer veel meer te vertellen zijn.