Categorie: Reisverslag 2014

Going to the sun road.

Vanmorgen zijn we vroeg vertrokken vanuit Waterton. Ondanks alle water dat we daar gehad hebben gaan we toch met weemoed weg. Wat is het hier mooi!

Om 7 uur zijn we op en ruimen we de tent op. Dat zit snel in auto en gaan we richting de grens. Daar treffen we chief Johnston. Hij is aardig en na de plichtmatige vingerafdrukken, foto en het invullen van het groene briefje mogen we, na eerst 24 dollar te hebben betaald, allemaal de USA binnen. We rijden naar Glacier national park. We zien een bordje van een KOA camping en dat is ons de vorige keer goed bevallen. Het is iets duurder maar er zijn douches en een zwembad voor de jongens. Ze hebben plek voor ons. Een mooi plekje aan de rivier. De tent staat zo weer en tijdens het opbouwen vist er een Bald Eagle een vis uit ons stukje rivier. Hij stijgt bijna op via Timo,’s hoofd ;-). Wauw dat is gaaf.

Dan rijden we de Going to the sun road. Zo zeg dat is adembenemend mooi. Prachtige gletsjers, vergezichten en watervallen. Bij het visitor center is geen enkele parkeerplek meer vrij dus rijden we door. We hebben geen zin om eindeloos rondjes te rijden. We stoppen nog een aantal maal bij de meest mooie plaatsen en rijden onder een waterval door. Dennis laat Timo dat filmen en die heeft niet helemaal door wat we gaan doen. Tot hij een lading ijskoud water over zich heen krijgt. Iedereen lol en aangezien het 30 graden is maakt het ook niets uit. In West Glacier tanken we de auto weer vol en daar vraagt de pompbediende of we het nieuwe gevolgd hebben als ik zeg dat we uit Nederland komen. Nee dat hebben we niet, we hebben niet eens gsm bereik hier. Hij verteld ons dat er een vliegtuig, dat uit Nederland is vertrokken, is neergeschoten boven de Oekraïne. En dat er geen overlevenden zijn. Bij de fotozaak in het dorpje mogen we even op de WiFi om het nieuws te lezen. Tjonge…..

We rijden de weg weer terug. Het is nu later, het licht is mooier en er zijn parkeerplekken vrij. Dus stoppen we onderweg weer een aantal keer voor foto’s. We zien een mountain goat en een aantal steenbokken. Bij het visitor center lopen we een stukje door de sneeuw. Dat is grappig. Het lag hier 5 weken geleden nog diep in de sneeuw en ook nu liggen er nog steeds flinke plakken. Timo loopt er met zijn blote voeten in en ik ben zo blij dat we de weg hebben kunnen rijden. Het was soms zo mooi dat ik er bijna tranen van in mijn ogen kreeg.

Op de camping terug gekomen blijkt het hier te stormen. Regen in de tent is nog tot daar aan toe maar storm is niet leuk. We zetten alles extra goed vast en parkeren de auto voor de tent zodat die minder wind vangt. We zouden hier nog een dag blijven maar we hebben alles al gezien eigenlijk en morgen stormt het nog en gaat het ook bewolkt worden. We rijden waarschijnlijk toch door richting Yellowstone. Mogelijk met een stop in Butte. Ach we zien wel………. we hebben vakantie.

Het hele laatste stuk van mijn post is weg. Ik plaats hem nog een keer.

Vanmorgen werden we wakker in onze tent. Het was heerlijk om buiten te slapen. We hebben hier ook veel last nog van de rook van het vuur dat we bij Banff hebben gezien. Het is ondertussen 1000den hectare groot en er zijn mensen geëvacueerd lazen wij in de krant. In de ochtend doe ik de was en zoek ik wat foto’s uit die ik de avond ervoor heb gemaakt. Ik ontdekte een Great Horned owl met 3 grote jongen gisterenavond en heb daar mooie foto’s van kunnen maken (sorry hier hele slechte 3G verbinding dus die komen later). Als we was droog is rijden we richting de US border. Gewoon om even te kijken hoe ver het is. Het is hier om de hoek. Morgen gaan we er over.

Op de terugweg zien we een vos op de weg lopen. We rijden door naar Pincher creek om daar wat inkopen te doen voor de komende dagen en we eten wat bij de A&W. Dat is een soort tegenhanger van de McDonalds maar dan veel lekkerder. In de US schijnen ze er niet zoveel te zijn en dat is toch jammer.

Bij de camping ruimen we de andere tent op. We hebben ook een soort partytent gekocht maar dan met muggengaas want muggen…… die hebben ze hier in overvloed. We zien eruit als of we de waterpokken hebben

Daarna rijden we de Red Rock Canyon weg af. We zien een moederbeer met 2 jongen in de verte de berg over rennen. Er zit een Coyote bij in de buurt. Het is een mooi gezicht maar veel te ver weg voor een foto. We zien een een hert, een sneeuwhaas, veel squirrels en……. een hele mooie gave blonde zwarte beer. Hij loopt vlakbij en keert met gemak  stenen om waar Dennis en Wouter zich samen nog en breuk aan zouden sjouwen. Hij is mooi en rustig en overduidelijk beresterk. We blijven in de auto en volgen hem zo’n 20 minuutjes op zijn strooptocht langs de weg en parkeerplaats. Daarna wordt het te donker en wij willen op deze smalle berg wegen niet in het donker rijden. We gaan tevreden terug naar de camping. Ik schrijf nog een logje terwijl de herten over de camping lopen.

Morgen verlaten we Canada, een beetje met pijn in ons hart. Het is een heel erg mooi land en de mensen zijn hel aardig overal. Over zo’n 2 weken zijn we weer terug in Canada als we Vancouver Island bezoeken.

De logies zullen vanaf nu wat minder worden. We hebben geen 3G kaart voor de US en omdat we de komende weken alleen in gebieden komen waar toch heel weinig bereik is denk ik niet dat we er eentje aanschaffen. Geen zorgen. Als er iets te melden valt zal ik dat via Wouter doen en hij kan het dan weer op de log zetten.

See you al!

De enige winkel in Waterton met outdoor artikelen had gelukkig een paar tenten. Ze hadden twee tweepersoons en één 6 persoontent van The North Face. Die laatste kopen we. Best duur maar hopelijk wel waterdicht en altijd nog goedkoper dan 1 nacht in een honeymoon suite 😉 We hebben hem opgezet en alle bedspullen liggen te drogen. We hebben een dagje langer op deze camping kunnen boeken zodat we ook nog wat van het park kunnen zien. De zon schijnt en er zijn wat wolken. Hopelijk geen regen meer maar deze tent ziet er in ieder geval beter waterdicht uit.

Zien jullie onze buurman?

Vanmorgen vroeg vertrekken we uit Johnston Canyon. We ontbijten nog wat in het restaurant en gaan op weg. Dit staat als een dagje rijden op de planning. Het is zo’n 400 km. Toch vertrekken we op tijd want we moeten ook voor het eerst de tent opzetten.

We verlaten de rockies en rijden door Calgary. Een mooie stad maar wij hebben geen zin om te stoppen. Tegen 4 uur komen we aan in Waterton en de camping is snel gevonden. Aan de rand van het stadje, precies zoals ik graag wilde. Eten op loopafstand en dus niet koken bij de tent. We zetten de tent op. Het zit zo in elkaar en het is een leuke tent waar we makkelijk in kunnen met z’n vieren. De matjes en slaapzakken erin en voor de zekerheid doen we ook de waterdichte buitentent er omheen. Hoewel wij veel tenten zonder zien staan. Maar er hangen wat wolkjes en je weet maar nooit.

We lopen het stadje in om pizza te eten. Die is heerlijk. Tijdens het wachten breekt er een enorme onweersbui los. Echt enorm veel water komt er naar beneden. Na het eten lopen we terug naar de tent. Het regent nog steeds flink maar ach…. Wat kan het ons schelen. We willen vroeg onze tent in. Ik stap de tent in om er een zakje in te leggen voor de slippers en stap in een centimeter water. Shit! De tent is zo lek als een mandje. Ik probeer zo’n 10 minuten lang de boel wat op te drogen met alle beschikbare handdoeken die we hebben. Maar het is onbegonnen werk. Als ik een slaapmat aan de kant schuif blijkt hij drijf en drijf nat te zijn. Dennis en ik laden de nog droge dingen in de auto, ritsen de tent dicht, stappen in de auto en rijden naar een hotel in het stadje. De eerste is vol maar de 2e heeft een suite met een jaccuzzi in de kamer en een extra slaapbank. We nemen hem. Trekken de VISA door het apparaat en rijden de koffers de kamer binnen.

Nu na een warme douche zitten we wat te internetten. Morgen is het mooi droog en zonnig. Net als de rest van de week. Hoe we dit verder op gaan lossen zien we morgen wel. Nu eerst droog slapen. Geen foto’s dus bij deze log. Morgen maar weer. Hoewel we geen WiFi op de camping hebben maar wel in dit voor ons veel te luxe hotel 😉

Hieperdepiep Nelly is jarig! ‘s Morgens skypen we even met thuis. De hele familie is op de BBQ en we krijgen iedereen even te zien. Omdat ik hier geen wifi heb moet het over onze 3G kaart. Dat gaat prima maar het vliegt erdoor maar het is zo leuk iedereen even te zien. Of we al naar huis willen. Nou echt niet!

We rijden naar Lake Louise. Gisteren liet Dennis mij een rare rode plek op zijn been zien. Het lijkt op een insectenbeet maar dan met een grote rode plek er omheen. Maar de kliniek in Lake Louise is dicht op zondag en het spoednummer bellen lijkt ons geen optie. We worden naar het ziekenhuis in Banff verwezen. Dat is weer 55 km terug maar nu nemen we wel de Highway. Daar aangekomen ben ik zo snugger om het eerst te vragen in het ziekenhuis want echt emerency is het wat ons betreft niet. We willen alleen enkele niet zo leuke ziektebeelden (zoals Lyme) uitsluiten of anders zo vroeg mogelijk beginnen met medicijnen. Het ziekenhuis is het met ons eens dat het geen spoed is en vertelt ons wat we daar moeten betalen om alleen nog maar in de wachtkamer plaats te mogen nemen. (750 dollar) Daar kwam de betaling aan de dokter enz nog bij. Uuuuhhh nee dat is niet echt de bedoeling. Zij stuurt ons naar een kliniek in Banff. Die is 8 dagen per week open (ja dat staat op het bordje) en veel goedkoper. Daar aangekomen moeten we een tijdje wachten. Maar we worden uiteindelijk geholpen door een hele aardige dokter. Hij geeft eerlijk toe dat hij ook niet weet wat het is. Het lijkt op een allergische reactie van een insecten of spinnenbeet. In Alberta (en ook in BC) komt Lyme eigenlijk niet voor. We krijgen iets mee tegen een allergische reactie en antibiotica in crème vorm. We tekenen het af en als het groter gaat worden moeten we terug komen. Anders zouden we ons geen zorgen hoeven te maken volgens de arts. Ok dat was de geruststelling waar we naar zochten. We betalen de dokter (230 dollar) en halen de medicijnen voorraad (57 dollar) en gaan weer op weg. Tja…

We rijden naar Emerald lake. Dat is opnieuw in Yoho NP. De Icefield Parkway, die we eigenlijk een stuk wilde bekijken, is opnieuw om 14u dicht en het info centrum raadt ons eigenlijk af om er heen te gaan. Dus kiezen we voor Emerald lake. Dat is een leuke tip. We stoppen bij de natural bridge op de weg naar boven. Daar heeft de waterval een natuurlijke brug door de stenen heen gemaakt. Dat ziet er imposant uit.

Daar zie ik het bordje Mount Dennis staan. Tja die moest op de foto natuurlijk. Sommige mensen hebben een gardian squirrel en sommige een hele berg 😉

Bij Emerald lake aangekomen blijkt het een prachtig meer te zijn en zeker niet zo druk als bij Lake Louise. Dennis, Marijn en Timo kanoën een uurtje het meer rond. Ik zit lekker in de schaduw naar de jagende zwaluwen te kijken.

Als ze weer terug zijn eten we er een broodje en rijden we weer terug naar ons huisje. Morgen vertrekken we naar Waterton lakes. Dat is een park zo’n 300km vanaf hier en daar gaan we voor het eerst slapen in de tent. We vertrekken hier dus vroeg en of we dan wifi hebben weten we niet. Dus als jullie even niets horen…. geen zorgen.

Nog steeds is het hier prachtig mooi weer. Echt schitterend! Zon, (saaie) blauwe luchten en aangename temperatuur. ‘s Nachts koelt het lekker af. Ook de voorspellingen voor Waterton zijn prima. Wij hebben er zin in.

De slogan van Banff en omstreken: Be bear aware, make sounds, carry bearspray (hebben we) and be safe.

Uitslapen. Dat hebben we gedaan vanmorgen. Pas om 11u kwamen we uit bed en het was heerlijk. Daarna zouden we naar Calgary rijden maar dat blijkt ver en het is belachelijk druk op de weg. Er blijkt een bike-ride te zijn bij ons voor de deur (wij slapen aan de Bow-valley Parkway) en we komen maar met moeite vooruit. We besluiten in Banff een wandeling te maken en wat brood in te slaan. Banff blijkt een hele leuke stad met enige winkelstraatjes. Ook hier is het druk, druk en druk.

We rijden naar Lake Louise om daar te kijken. Het meer is prachtig en de gletsjer erachter adembenemend maar… het is opnieuw abnormaal druk. Echt hutje mutje langs het water en de zon vol tegen wat erg slecht is voor foto’s. We laten het erbij. Dit is niet grappig. Op de terugweg spreken we 2 Nederlanders die ‘s morgen de Icefield Parkway op zijn gegaan. Ze wilde tot de Colombia Icefields maar bij Crosswinds bleken ze vast te zitten vanwege de brand. Ze mochten niet door en eigenlijk ook niet meer terug. De weg was afgesloten vanwege gevaar. Ze vroegen of ze nog terug mochten want ze hadden morgen een terugvlucht vanuit Calgary. Gelukkig mocht het maar overal was brand. De weg is nu geheel dicht tussen Jasper en Banff (en vise versa) en wij hebben al heel wat mensen gesproken die vast zitten aan deze kant. Zelfs de overload camper plaatsen puilen uit van de mensen. Het is me wat zo midden in het zomer seizoen.

Wij rijden Yoho National Park in om daar te gaan kijken. Op goed geluk nemen we een afslag naar Takkakaw falls. Wow dat is mooi!! Een adembenemende waterval valt met behoorlijk gedonder naar beneden. Het is werkelijk prachtig en ik maak enkele foto’s met de Bigstopper (filter). We spreken met 2 Amerikanen die vast zitten aan deze kant vanwege de afsluiting van de weg. Het is een leuk gesprek en zij lopen door. Wij zien ondertussen een prachtige Boommarter scharrelen. Na 15 minuten komen de Amerikanen terug rennen. We moeten echt het pad oplopen volgens hun. Richting de waterval want er staat nu een regenboog voor de waterval en als je goed timed kun je hem aanraken 😉 Ze laat mij een foto zien op haar telefoon. Wow! Dat gaan we doen. Ik krijg een echte Amerikaanse hug van haar en we lopen de trail naar de waterval.

Nou zij heeft niets teveel gezegd. De spray van de waterval is ijskoud en we worden aardig nat maar het is prachtig. We kunnen wel wat geluk gebruiken dus de mannen raken de waterval aan. Nu kan niets meer stuk!

Op een bankje bij de waterval eten we het gekochte brood met heerlijke jam. De grondeekhoorns zijn grappig en ze zitten vlak naast ons. Als er een hond aan komt lopen gaat er eentje naast mijn schoenen zitten. Ik kan het niet laten natuurlijk…. en ik aai hem. Weer een nieuwe voor op mijn aai-lijstje 😉

Het laatste avondlicht zien we over de waterval gaan. Nog snel een foto en dan terug de heftige haarspeldbochten door. Bij de afslag nemen we nog even foto’s van de enorme rook die uit het Banff national park komt. Het ziet er erg uit en we hebben opnieuw te doen met de mensen die hun vakantie hier vieren en de weg nog moeten nemen. Zij kunnen geen kant meer op. Zo jammer.

Onze helikopter piloot zei het al in de ochtend. “Er woedt een bos brandje richting Banff. Daar gaan jullie vast wel wat van zien” Nou dat bleek. Oh laat ik maar bij het begin beginnen 😉

We checken met pijn in ons hart vroeg uit bij Tekarra lodge. Wat een locatie. Ik wil zeker nog eens terug. ‘s Morgens in alle vroegte rijden we richting Hinton. We hebben daar een afspraak met Jim. Hij gaat ons in een helikopter door enkele van de pieken van de Rockies vliegen. Wat een belevenis!! Timo zit shotgun 😉 en Marijn, Dennis en ik zitten daar achter. We vliegen heel mooi hoog en het is erg helder. Behalve richting Banff. Daar hangt rook. Dus vliegen we wat meer de andere kant op. Eerst over de toppen maar op de weg terug ertussendoor. Het is een geweldig gezicht en we genieten allemaal met volle teugen. Beneden gaan we nog even op de foto voor de helikopter en vertrekken we weer.

Eerst terug richting Jasper. Bij Jasper zien we 2 Elk op de weg staan. Wat zijn die dieren groot! Met mijn 24mm lens krijg ik ze er maar net op.

Dan draaien we de Icefield Parkway op. Het staat bekend als één van de mooiste wegen ter wereld en ik moet zeggen. Dat is waar. De oei’s en aahh’s gaan regelmatig door de auto. We stoppen bij een waterval. Daar maken we een wandelingetje. Er staat een ranger met enkele dierenhuiden en ze staat van alles te vertellen over de dieren die leven in de Rockies. Het is erg leuk om de dierenhuiden zo te zien en te voelen. Daarna lopen we door naar de waterval. Ook deze is weer prachtig.

Dan zien we auto’s langs de weg staan en stilstaande auto’s, dat betekent dieren! En inderdaad daar loopt een beer. Een hele mooie bruinkleurige zwarte beer. Ik krijg hem net op de foto want alle auto’s verdringen zich er omheen. Ach… iedereen wil natuurlijk een plaatje en wij hebben hem in ieder geval gezien. Een prachtig dier.

Volgende stop is de de Athabasca gletsjer. Je kunt daarvandaan met een bus naar de Glacier skywalk. Dat is een soort groot plateau dat ze aan de berg vast hebben gemaakt. Er zitten glazen vloeren in. Maar wij besluiten dat niet te doen. Dennis heeft hoogtevrees en we hebben eigenlijk al ons geld in de ochtend al uitgegeven aan de helikopter vlucht (voor alle familie, als we terug zijn eten we iedere avond bij één van jullie hoor :)). Dus wandelen we naar de gletsjer toe. Sinds 3 jaar mag je er niet meer op. Alleen met een gids of met speciale voertuigen (ook dat kost veel). De reden is dat er in korte tijd 2 kinderen door de sneeuwlaag heen waren gezakt en ze het beide niet overleefde. Terechte beslissing natuurlijk. Hoewel ik mij afvraag of het financiële aspect ook niet zwaar mee weegt. Maar goed. Het is een pittige klim omhoog. Zeker omdat we ons op 2100 meter bevinden. Mijn longen krijgen wat lucht te kort en ik krijg onmiddellijk hoofdpijn maar het was wel erg mooi om te zien. Hoe vaak en je nou zo dicht bij een gletsjer. Het is wel confronterend om te zien hoe snel het ijs zich terugtrekt de laatste jaren. De ruimte tussen de bordjes wordt steeds groter. In zo’n 100 jaar zal deze gletsjer verdwenen zijn is de voorspelling.

We rijden verder langs de de af en toe adembenemende uitzichten en dan zien we de rook steeds dikker worden en als we de bocht om komen schrikken we ons een hoedje. Dit is geen small forest fire, er staat een gebied van enkele honderden hectare in de fik. We besluiten meteen te stoppen bij het tankstation om eerst de situatie in te gaan schatten. We moeten er doorheen namelijk.

Bij het tankstation spreken we één van de medewerkers. Ze wonen er ook voor het seizoen en hij vertelt ons dat ze alles klaar hebben gezet voor evacuatie. De wind is nu nog, voor hun, de goede kant op maar dat kan elk moment veranderen. Er zijn 2 tankstations langs de Icefield Parkway (318 km) en juist hier, bij deze, woedt één van de grootste branden van de afgelopen jaren. Zijn verwachting was dat niet alleen highway 11 maar ook de Icefield parkway afgesloten gaat worden. Het vuur zit namelijk op 300 meter van de weg. Slik…. Op onze vraag of we er wel langs kunnen zegt hij dat dat geen probleem is. For now. We besluiten het te doen. Terug is eigenlijk ook geen optie. We zijn al ver over de helft en als het echt gevaarlijk zou zijn houden ze ons vast wel tegen. We draaien de weg weer op, wachten even voor een langslopende zwarte beer en draaien richting het vuur. We zien de vlammen meters omhoog slaan. Het is eng en echt heel erg dichtbij. Het is absoluut verboden om te stoppen dus maak ik snel een foto vanuit de auto.

De komende 20 km zijn alle stopplaatsen afgesloten. Je mag door maar moet wel blijven rijden. De stank is verschrikkelijk maar we zien verder geen vlammen meer. Wel veel parkwachten die alles in de gaten houden. Hiken is in een gebied van 50km rond de brand ten strengste verboden. Afijn ze zullen dus wel weten wat ze doen maar wij zijn blij dat we er langs zijn.

Daarna stoppen we nog bij Bow lake. Maar alles hangt in een soort mist van rook en stank.

Het maakt de foto’s er niet mooier op en we zijn ook al aan het begin van de avond. We besluiten om maar gewoon door te rijden naar ons slaap adres. We zijn moe en kunnen altijd terug rijden. We blijven 3 nachten in Banff dus we hebben wel wat tijd.

We zijn nu in Johnston Canyon en hebben hier een heel erg leuk klein huisje vlak naast de canyon. We hebben hier gisteren snel wat gegeten en zijn toen meteen naar bed gegaan. We waren uitgeput. Nu is het hier ochtend. We hebben uitgeslapen en hangen wat rond het huisje. We gaan zo op zoek naar ontbijt en misschien naar Calgary. We nemen een dagje rust. Oh mam, we zitten nu 127km vanaf de brand en de wind is de andere kant op. No worries! 😉 Ik zal later meer foto’s bij dit stukje plaatsen. We hebben hier geen wifi namelijk en alles via 3g is niet handig. Misschien wil Wouter ons filmpje erbij zetten?

Vanmorgen vroeg wilde we niet meer met de auto rijden. In ieder geval niet zo ver. Dus besloten we om naar de Jasper Skytram te gaan. Dat is een kabelbaan die je 2200 meter hoog op Whistlers mountain brengt. Het zit vlakbij de camping. Zo’n 10 minuutjes autorijden. Dat klopte en om half 12 gingen wij omhoog. Prachtig was het boven maar we frisjes (10 graden). We hebben er een rondje gelopen, foto’s genomen van de Marmotten, van elkaar en wilde toen weer naar beneden. We wilde Jasper nog in en misschien naar Maligne lake. Helaas…… het was gaan waaien en de kabelbaan werd uit veiligheidsoverwegingen stil gezet. Dus zaten wij vast boven, op een winderige koude berg en geen mogelijkheid om anders naar beneden te gaan. Wachten dus. De tijd doden met een spelletje pesten. Gelukkig was er wel een restaurant waar we binnen konden zitten. Maar we waren natuurlijk niet alleen. Om een lang verhaal kort te maken…. we waren om 17.30u beneden na een hele spannende terugrit.

Oh ja bovenop de berg heb ik kennis gemaakt met Wouters gardian Squirrel. Nu is ie van mij 🙂 Kijk maar. (nee ik geef hem niets). Filmpje volgt misschien later.

Canada is werkelijk een prachtig land. Prachtige landschappen, variërend van het wilde westen (werkelijk, de tijd heeft daar stil gestaan) tot prachtige groene landschappen met prachtige meertjes.

Veel meertjes zijn zo helder, dat je meters diep de bodem kan zien. We waren zelfs bij een meertje waar een speciaal koraal in leeft dat het water filtert. NASA doet daar onderzoek naar want dat water is nagenoeg drinkbaar. Volgens een “local” is dat meertje uniek met dat koraal. Je gelooft je ogen ook niet als je naar beneden kijkt….

De mensen zijn er naar onze maatstaven veel te aardig. Dat ze nog geen T-shirts verkopen met daarop de tekst “Hi Guys, Can I help you?” verbaast me. Maar aan de andere kant ook erg prettig. Je voelt dat ze super trots zijn op hun land en daar kan ik me ook alles bij voorstellen.

Als je dan menig Canadees spreekt dan zijn ze allen nooit verder gekomen dan 1000km straal om hun leefgebied. Zij vinden dat heel weinig maar als ik ze dan vertel dat als ik 1000km van mijn huis ben ik al ver in Frankrijk of Duitsland ben snappen ze hoe klein Nederland is. Voor hun is het heel normaal om 150km te rijden naar een “ lake” waar ze kunnen zwemmen….

Als je gaat autorijden valt je een ding al snel op…. de maximum snelheid is niet zo hoog als in Nederland. De wegen die wij gereden hebben zijn allen tussen de 50km/u en 90km/u. De echte Highway is dan 100km/u. Dit geld ook voor vrachtwagens dus die denderen pittig door. Zodra de weg omhoog gaat krijg je twee banen zodat je de vrachtwagens kan inhalen. Daarna wordt je dan zelf ingehaald door dikke Ford F150’s, GMC en andere wagens waarvan het motorblok alleen al groter is dan menig auto in Nederland.

Voorrang regels zijn ook anders… op gelijkwaardige kruisingen is wie het eerst komt, mag als eerste gaan. Maar ook hier totaal geen frustraties. Alles gaat even vriendelijk… haast onwerkelijk.
De stoplichten staan na de kruising. Ze geven aan of je die straat in mag…. Naar rechts afslaan mag meestal gelijk.

Ik kan mij voorstellen dat veel Nederlands hier naartoe zijn geëmigreerd. Er is oneindig veel ruimte… het is hier prachtig, relaxed.. aardige mensen… ideaal….. Prachtige bergen…. tank alleen wel op tijd want er staat hier niet om de 10km een tankstation… 🙂

Wat een dag! Op het moment dat ik dit zit te typen is bij jullie de dag alweer begonnen. Maar wij moeten hem nog afsluiten. Vanmorgen begonnen we in Clearwater. We zijn wat langer blijven hangen. De jongens hebben nog even gezwommen in het zwembad en wij hebben rustig aan gedaan. Ik heb nog wat eekhoorns weten te fotograferen.

Daarna zijn we naar Helmcken fall gereden. Een geweldig mooie waterval net buiten Clearwater. Een mooie weg maar wel 50 km heen en na de waterval dezelfde weg weer terug. Dat koste even wat tijd. Maar ach…. we hebben vakantie en dat hebben we zat.

Daarna de mooie snelweg naar Jasper genomen. Het landschap veranderde en de grillig toppen van de Rockies kwamen in zicht. Veel waarschuwingen langs de weg voor wilde dieren. Maar echt zien deden we ze niet. Totdat we een tijdje achter een grote vrachtwagen reden. We wilde er eigenlijk net voorbij en op dat moment zag ik aan de rechterkant van de truck een dier voorbij tollen. Dennis in de remmen….. het was een zwarte beer. De beer lag in de greppel en leefde nog. Maar een beer…..die kun je niet helpen. Omdat wij stil stonden achter de vrachtwagen zijn we een klein stukje doorgereden om te kijken of alles goed was met de chauffeur. Wij moeten hem vertellen dat hij een beer had geraakt. Hij had het zelf niet gezien. Ook hij voelde er weinig voor om de beer te gaan bekijken. Hij controleerde zijn truck, of er geen schade was, en zou doorrijden naar het eerste punt waar hij weer gsm bereik had om het te melden. We waren allemaal best geschrokken maar ik…. ik heb nog een paar berenharen uit de bumper van de truck getrokken. Die zitten nu mooi in mijn bruine notitieboek.

Bij Mount Robsen bezoeken we het visitor centrum en Timo koopt een mooi t-shirt (bedankt Oma!) en gaan we nog even als familie op de foto. Daarna zag ik langs de weg gelukkig nog wel een happy bear zitten maar wij reden te snel om daar een foto van te nemen.

Daarna toch maar weer door richting Jasper en onderweg horen dat Nederland de halve finale heeft verloren. We zitten er nog over te praten als een stel mannen op de weg staan te zwaaien en roepen. Op onze vraag “do you need help?” antwoorde hij tot onze stomme verbazing dat er zojuist een bestuurder met zijn auto enkele tientallen meters naar beneden is gestort de wild razende rivier in. We zien zijn dak boven het water uitkomen. Enkele mensen scheuren richting Jasper op de hulpdiensten in te schakelen en net als wij staan te praten hoe we bij de auto gaan komen, zien we een gozer drijfnat omhoog komen de weg weer op. Blijkbaar zijn ze van beton hier want zo op het eerste gezicht mankeerde hij niets. Wij besluiten, na eerst de jongen even bekeken te hebben, toch door te rijden. Uren wachten op de hulpdiensten had voor ons ook niet veel zin.

Bij het poortje van het Nationale park kopen we een jaarpas. We zijn van plan om nog meer parken in Canada te bezoeken en een jaarpas is dan het meest voordelige. Als iemand nog voor Juli 2015 naar Canada gaat moet je het maar even zeggen. Wij hebben een toegangspas voor je dan 😉

Nu zitten we veilig in Tekarra lodge. Het is hier prachtig!!! Echt prachtig. We hebben de hele avond langs de rivier gezeten en hebben zitten luisteren naar een mevrouw die van alles kwam vertellen over de beren hier in dit gebied. Mijn berenharen zijn iedereen rond gegaan en het verhaal ook. Om 10u kwam onze bestelde pizza en nu zitten we in bed. We gaan zo slapen.

Oh ja… we zijn weer een uurtje dichterbij gekomen bij jullie.